Երկու տարի առաջ մեր ընտանիքը այլ երջանկությամբ լցվեց: Ծնվեց երկրորդ եղբայրս` Արեգը: Նա իր անվան պես պայծառ է և լուսավոր: Արդեն երկու տարի, անգամ մեկ վայրկյան չենք պատկերացնում առանց Արեգի: Եղբայրս ամեն ինչով էլ հետաքրքիր է:
Դե, երբ սկսեց արտասանել իր առաջին բառերը, նա ասաց նաև «ավտո» բառը: Հա-հա, մի զարմացեք, նա մեքենաների համար գժվում է: Բավական է նրան նվիրենք մի խաղալիք մեքենա, ժամերով կառանձնանա ու կխաղա` առանց չարություն անելու:
Դե, ոնց կասի քեռիս.
-Իսկական տղա ա, է~:
Գիտե՞ք, ինչն է հետաքրքիր, որ յուրաքանչյուրիս անունը իր ձևով է արտասանում:
Քրոջս անունը Սոֆի է, բայց եղբայրս նրան ֆու-ֆա է ասում: Ծիծաղելի է, չէ՞: Չգիտեմ`Սոֆին և ֆու-ֆան իրար հետ ինչ կապ ունեն, բայց նա այդպես է ասում:
Մեկ-մեկ Սոֆիի նյարդերի հետ խաղալու համար, մենք էլ ենք նրան այդպես անվանում: Մի լավ ծիծաղում ենք, հետո լրջանում:
Դե, ինձ էլ մինչև հիմա Իլիթ է ասում` լ-տառր չի կարողանում արտասանել:
Ու գիտեք, ես մտածում եմ, թե երեխաները առանձին այբուբեն ունեն մինչև մեր լեզվով խոսելը:
Երևի յուրաքանչյուր երեխա իր հասակակիցներին հասկանում է, հենց այդ «իրենց» լեզվով: Ուրեմն, այդ լեզվին տիրապետել ենք նաև մենք:
Ինձ համար յուրաքանչյուր երեխա չբացահայտված հանելուկ է, իր առանձին լեզվով և տարբերվող պահվածքով:
Գիտեք, չէ՞, մեկ-մեկ էլ մտածում եմ. երեխեքին այդքան էներգիա որտեղի՞ց: Անդադար շարժման մեջ են, ու էլի չեն հոգնում: Քնելն էլ լացելով է լինում, որովհետև չեն սիրում քնել: Էհ քնեն՝ ի՞նչ անեն: Մենք ենք, որ ամեն ինչ կտանք կես ժամ ավել քնելու համար: Լավ, չշեղվեմ:
Մինչ ես գրում էի երեխաների մասին, եղբայրս` Արեգը, իրեն դրել էր մեքենայի տեղ, ու «վու-վու» անելով, վազում էր մի սենյակից մյուսը: Տատս ասում է.
-Այ, Արեգ ջան, ոչ մի րոպե հանգիստ չես նստում: Էլ որտեղի՞ց չաղանաս:
Այդպիսին են աշխարհի ամենաանմեղ արարածները` երեխաները: