Լուսանկարը` Խաչիկ Բունիաթյանի
21-րդ դար: Դար, որը փոխել է մարդու կենսագործունեությունը և զբաղվածության գրաֆիկը։ Ես միշտ հպարտանում եմ, որ երկու դարերի մեջտեղում եմ ծնվել՝ 20-րդ դարի վերջում և 21-ի սկզբում։ Մեկ-մեկ էլ ընկերներիս մոտ կատակում եմ, թե ես արդեն մեկ դար ապրել եմ։ Ծնվել եմ 1999թ. դեկտեմբերի 13-ին։ Այդքան էլ մեծ տարիք չունեմ, բայց իմ ապրած ժամանակահատվածում էլ զգացել եմ տարիների փոփոխությունը մարդու ապրելակերպի մեջ։
Ծնողներիցս ու շատերից լսելով այս նախադասությունը՝ «Մեր ժամանակ ուրիշ էր», փոքր ժամանակ իմաստը չէի հասկանում, բայց երբ մի քիչ մեծացա, հասկացա, որ դա զուտ նախադասություն չի: Շատ խորը իմաստ ունի։ Հիմա ես էլ այդ նախադասությունը շատ եմ օգտագործում։
21-րդ դարը ինձ համար «հետէվոլուցիայի» դար է, քանի որ մարդը, ընկղմվելով ինտերնետային սարդոստայնում, դառնում է ավելի ինքնամփոփ, կտրված աշխարհից, ու ինձ համար ամենացավոտը, ռոբոտանում է։ Հա, ճիշտ է, մեր ժամանակ ուրիշ էին մեր խաղերը, մեր օրը, մեր հետաքրքրությունները։ Ես ինքս գյուղում ապրելով, ունեցել եմ անկրկնելի և ուրախ մանկություն։ Հիշում եմ, որ տատիկիս ծաղկանոցում թիթեռ էինք բռնում երեխաներով ու չորացնում էինք: Մի քիչ դաժան բան է, բայց դե, երեխա էինք: Ցեխերի ու ջրերի մեջ մեր ֆուտբոլը ի տարբերություն դարի ինտերնետային խաղերի, մնացած միակ հուշն է, որ ուրախությամբ հիշում եմ։
Ես հպարտությամբ կարող եմ ասել, որ մանկությունս վայելել եմ, իսկ այս դարի երեխաներին մի քիչ էլ, կարելի է ասել, խղճում եմ: Պլանշետներ, ականջակալներ, հեռախոս… Մի ամբողջ պահեստ է ամեն երեխայի վրա։ Ու ինձ ուզում եք համոզել, որ մեր «չլիկ-դաստայից», «ֆուտբոլից», «հալա-մուլայից» ու «կլասից» լա՞վն են ձեր աչքերը զոդող խաղերը։
Լուսանկարը` Խաչիկ Բունիաթյանի
Մանկությունը պիտի անցկացնել դրսում՝ ընկերների ու լիքը հետաքրքիր խաղերով, ոչ թե հոլոգրաֆիկ պատկերներով խաղերով։ Հնի ու նորի միախառնումից կստացվի մի նոր բան, որը կարող է փոխել ձեր կյանքը:
Հենց էնպես չեմ ասում, ես նախորդ դարում էլ եմ ապրել, թեկուզ 18 օր…