Ավարտվեց Ջինիշյան հիմնադրամի կողմից կազմակերպված 2017 թվականի հանրապետական մրցաշարը։ Մենք Մեծամորից և Արմավիրի երկու դպրոցներից հավաքական թիմ էինք կազմել և նույնպես մասնակցում էինք։ Մեզ հաջողվեց բոլոր խաղային օրերի ընդհանուր վեց խաղերում հաղթել, և արդյունքում զբաղեցրեցինք առաջին տեղը։
Հիմա պատմեմ, թե ինձ ինչ տվեց այց մրցաշարը։ Դե իհարկե, նոր ծանոթությունները անպակաս են, որոնց համար շատ ուրախ եմ, բայց գլխավոր բանը, որ ես սովորեցի, դա այն է, որ կյանքում երբեք պետք չէ ինչ-որ բանի սպասել, այլ պետք է միայն հավատալ և գնալ առաջ։ Առաջին խաղային օրը, երբ դեռ 28 դպրոց կար պայքարում, մենք ընդհանրապես չէինք էլ սպասում, որ կգանք կհասնենք եզրափակիչ խաղին, սակայն շնորհիվ մեր թիմային աշխատանքի՝ ամեն ինչի հասանք։ Հաջորդ կարևոր բանը, որ սովորեցի, ազատ ելույթ ունենալ: Երբ առաջին խաղն էր, և ես պետք է մեր թիմի ողջույնի խոսքը ասեի՝ շատ էի լարվում, մինչդեռ այդ խաղին միայն մենք էինք, հակառակորդ թիմը և դատավորները, իսկ արդեն, երբ հերթը հասավ եզրափակիչ խաղին, կրկին ողջույնի խոսքը իմն էր: Այս անգամ մեզ էին լսում մասնակից բոլոր դպրոցները, շատ հյուրեր, սակայն շնորհիվ բանավեճի, կարողացել էի իմ միջից հանել այդ վախը, և առանց խնդիրների խաղը և՛ սկսվեց, և՛ ընթացավ իր հունով։
Այս բոլորը շատ կարևոր հատկություններ են, որոնք միշտ պետք են գալու կյանքում, իսկ դա զարգացնելու լավագույն միջոցներից է բանավեճի ակումբը։ Հենց դրա համար էլ շնորհակալություն եմ հայտնում բոլոր կազմակերպիչներին և վստահ եմ, որ կապը դեռ կշարունակվի և շատ այլ նոր հատկություններ ձեռք կբերեմ շնորհիվ ակումբի։
Դե, արդեն վերջում մեկ անգամ ևս շնորհավորում եմ մեր թիմին: Առաջ, Արմավիր 1…