9-րդ դասարանում եմ սովորում, ու քննությունները դարձրին բանավոր, չնայած եթե գրավոր լինեին, նույն վիճակն էր լինելու: Ու ես, 6-րդ,7-րդ, 8-րդ, դասարանի գրքերը ձեռքիս մտնում եմ տուն: Գնում ճաշում եմ, դասերս եմ անում, ու սկսվում է կրկնության ժամանակը: Նստում եմ բազկաթոռին, կարդում եմ ու նորից կարծես հիշում, թե մի քանի տարի առաջ այդ դասը ո՞նց եմ սովորել, հիշում եմ՝ ուսուցչին այդ դասը պատմե՞լ եմ, թե՝ չէ: Նույնիսկ հիշում եմ, թե այդ դասերից ի՞նչ հարցեր կային գրավոր աշխատանքներում:
«Գիտությունը կրկնության մայրն է»,- ասում են: Այո, ճիշտ է բայց երբ դու կրկնում ես գրականություն, ֆիզիկա , անգլերեն, հանրահաշիվ առարկաները միաժամանակ, ուղեղիդ մեջ «կարճ միացում» է լինում: Կարելի է առանձին կրկնել, բայց ժամանակ չկա`վերջին զանգ, կիսամյակայիններ ու քննություններ:
Ճիշտ է, հա՞: Ճի՞շտ է մեզ էսպես տանջելը: Չէ, փոփոխություն է պետք, փոփոխություն: Չնայած՝ ահա և ձեզ փոփոխություն…