Մի երկիր, որտեղ բոլորը ապրում են «խաղաղության» մեջ, բայց չգիտես ինչու, միշտ պատերազմում են…
Բարի գալուստ Հայաստան, որտեղ աշունը ոչ միայն տերևաթափ է բերում իր հետ, այլ նաև՝ կորուստներ, ցավ ու լաց…
Այս աշունը նույնպես բացառություն չէ… Ուղղակի իր մեջ կրկնություն է պարունակում…
Աշուն, ատում եմ քեզ ամբողջ սրտով ու հոգով, որովհետև կրկին ապրել չթողեցիր…
Կրկին…
Չեք պատկերացնի, թե ինչքան եմ ատում կրկին բառը, բայց ուրիշ համապատասխան բառ չկա ասելու…
Կրկին նույն փամփուշտը…
Կրկին նույն պայթյունը…
Կրկին նույն վախը…
1915-նորից կրկնվում է շուրջ 108 տարի անց…
Ցեղասպանություն ու պատերազմ…
Պատերազմ էր երկրումս, սիրելի ընթերցող…
Հա, հենց երկրումս. ես երբեք չեմ առանձնացրել հայաստանցի, արցախցի, քանի որ բոլորս էլ հայ ենք, բոլորս էլ նույն ազգն ենք, բոլորս էլ միշտ պատերազմի մեջ ենք, անկախ նրանից, որ այդ պատերազմը մեզանից մի քանի հարյուր կիլոմետր հեռու է:
Պայքարում ենք հավասար, ցավում ենք հավասար մեր հայրենակիցների համար:
Իսկ հիմա իմ ցավը կրկնապատիկ է, քանզի միայն Արցախը չեմ կորցրել, այլ նաև Արծվիս…
Այն Արծվին, ով հենց ինքն է Արցախը, ավելի կոնկրետ, Օմարի լեռնանցքը 44 օր անսասան պահել:
Գիտե՞ք, նախանձում եմ այն մարդկանց, ովքեր ցավը կիսող ունեն, ոչ թե չգիտեն, թե իրենց ցավը ուր կորցնեն, քանզի բացի մեջդ խեղդելուց, ուրիշ տարբերակ չկա:
Արցախ ջան, կներես…
Կներես, որ չհասցրեցի այցելել քեզ:
Սիրտս հիմա կտոր-կտոր է լինում ամեն կորցրած հողի կտորի, ամեն մի կորսված մարդկային կյանքի համար, Տղերքի համար, բայց չէ, չեմ ասելու` կներեք մեզ, Տղերք, ես ասելու եմ` երբեք չներեք, Տղերք, երբեբ չենք ների, Տղերք, լսո՞ւմ եք…
Հիմա ես ձեզ շատ մոտ եմ, բոլորս միասին երկնքում ենք ու պատուհանից նայելով ամպերի փոխարեն ձեր դեմքերն եմ տեսնում, հիշում, թե ինչեր եք արել Հայրենիքի ու մեզ համար, և մենք պայքարում ենք, պայքարելու ենք միշտ,հիշելու ենք ձեզ միշտ…
Լսո՞ւմ եք…
Ես գիտեմ, ես հավատում եմ, ես ամեն ինչ կանեմ, որ հետ բերենք անգամ հողի այն փոքրիկ կտորը, որի համար պայքարել եք, կյանք եք տվել:
Ուղղակի հիմա համախմբված չենք, ուղղակի ամեն մեկը մի բան է ուզում, Տղերք:
Ոմանք աթոռ են ուզում, ոմանք հեղափոխություն են ուզում, իսկ որոշ ստվար հատված ուզում է մեր հայրենակիցներին օգնել, քանզի…
Քանզի ի՞նչ ասեմ, դուք երկնքից ամեն ինչ տեսնում եք: Տեսնում եք, թե ինչ են անում մեր հայրենակիցներին:
Տնից են զրկում, կյանքից են զրկում, հողից են զրկում:
Տղերք, մի օր պարտադիր ամեն ինչ լավ է լինելու, մի օր մեր երկիրը ոտքի է կանգնելու:
Հավատում եք, չէ՞, ոնց մենք էինք ձեզ հավատում ու շարունակում ապրել Ձեզ համար ու Ձեր շնորհիվ:
Ուղղակի դժվար կլինի: Դավաճանները շատ են: Մեր ազգը դժվարության առաջ երբեք ծնկի չի իջել, դավաճանին թշնամուն հավասար պատժել է… Չնայած դավաճանը թշնամուց կրկնակի դաժան ճակատագրի է արժանի, բայց մենք հայ ենք, մենք բարի ենք, մենք միշտ օգնում ու ներում ենք…
Երևի մեր սխալը հենց դրանում է…