Լուսանկարը՝ Մուշեղ Բաղդասարյանի
Այն, ինչ կարելի է տեսնել աստղադիտարանից, աննկարագրելի է, որովհետև դու տեսնում ես աստղերն ավելի փայլուն, ժպիտով ու ջերմությամբ: Առաջին անգամ կապույտը դառնում է ծիրանագույն ու կարծես ապացուցում, որ արևը միակ ջերմացնողը չէ: Հետո աստղերը քեզ նկատում են ու ավելի պայծառ շողալով ասես ձեռքով անում: Այնտեղ կարծես բարձրանում ու ճախրում ես աստղերին մոտիկ, լսում նրանց խոսակցությունը, տեսնում, թե ինչպես են ժպտում, ու ակամայից դու էլ ես ժպտում: Եվ ցանկություն է առաջանում մի քիչ աստղ հավաքել ու պահել ապակե անոթի մեջ։
Ամեն ինչ շատ հետաքրքիր է, այնքան, որ եթե կարողանաս, ամեն ինչ կթողնես ու հենց այդ պահին աստղագետ կդառնաս։ Դիտակով նայում ես աստղերին ու մտածում, որ նրանց կողքին մի չերևացող մոլորակում հնարավոր է ինչ-որ մեկն էլ քեզ է նայում ու հիանում արևով նույն կերպ, երևի մտածում, որ արեգակնային համակարգում մոլորակներ կամ կյանք չկա: Ինչ-որ մի տեղ մտածում են նույնը: Հաստատ մտածում են: Երևի հնարավոր լիներ հանդիպե՞լ նրանց…