Ինձ հուզող խնդիրները շատ են, ու եթե բոլորը գրի առնեմ, ապա հաստատ մի 300 էջանոց գիրք կդառնա:
Տուն էի վերադառնում, հասել էի արդեն Գյումրու Պարոնյան փողոցին, որտեղ ես ապրում եմ: Մտածում էի, թե որ խնդրի մասին կուզենայի գրել, հասցրեցի ցեխոտվել, քանի որ կողքովս մեքենա անցավ: Քայլերս արագացրեցի ու ոտքս դրեցի սառույցի վրա, բայց պարզվեց, որ այն ջրափոս էր, որի վրա ուղղակի թեթևակի սառույց կար: Հասկացա, որ այս խնդիրը ինձ ամենահուզողն է տվյալ պահին:
Մեր փողոցն ասֆալտապատած չէ, միշտ կան ջրափոսեր, մանավանդ այս եղանակին, երբ առավոտյան գետինն ամբողջովին պատված է սառույցով, ու հնարավոր է, որ սայթաքես, իսկ ցերեկը այնպիսի մի հեղեղ է, որ ավելի լավ է նավակով հասնել տուն:
Ու այսպես ամեն օր: Երբ հարցնում ես մարդկանց, թե ինչու չեն դիմում, որպեսզի փողոցի վիճակը գոնե մի փոքր բարելավվի, բոլորը գլուխները կախում են ու ասում. «Անիմաստ է, շատ ենք փորձել»: