Ահա և սկսվեց նոր ուսումնական տարին։ Երեխաներ, ովքեր առաջին անգամ ոտք դրեցին դպրոց, բացեցին Այբբենարանը…
11 տարի առաջ՝ սեպտեմբերի մեկին, ես նույնպես մտա դպրոց, ծանոթացա այն երեխաների հետ, որոնց հետ պետք է անցկացնեի իմ կյանքի հիշարժան ժամանակահատվածներից մեկը՝ դպրոցական 12 տարին։ Չեմ ասում` ծանոթացա իմ առաջին ուսուցչուհու հետ, որովհետև նա իմ հարևանուհին է, ու ծնված օրվանիցս գիտեմ նրան։ Դե «ծնված օրվանիցս» ասվածը փոքր-ինչ չափազանցված էր։
Ստացա իմ առաջին գրատետրը, որտեղ ուսուցչուհուս ձեռագրով գրված էր.
«Անհամբերությամբ ու շատ ջերմությամբ
սպասում էի սեպտեմբերի առավոտին,
Ու այդ օրը ողջունեցի իմ առաջին ուսուցչին,
Ու նա ասաց. «Լսեցե՛ք»,
Մեր այս Ժորան նկարիչ է, իմացե՛ք»։
Այո՛,այո՛, ի՞նչ մեղքս թաքցնեմ, փոքր ժամանակ, երբ հարցնում էին, թե ինչ եմ ուզում դառնալ, բարձր, խրոխտ ու հպարտ ձայնով ասում էի.
-Նկարի՛չ։
Փոխվեցին ժամանակները, փոխվեցի ես, փոխվեց մտածելակերպս և, բնականաբար, մասնագիտություն ընտրելուս պատկերացումները։
Դպրոցում գերազանց առաջադիմությամբ սովորելը դարձավ իմ լավ ապագայի հիմնաքարերից մեկը։ Իմ առաջին ուսուցչուհու, իմ այսօրվա դասղեկի և բնականաբար ծնողներիս պահանջկոտությունն առիթ դարձավ իմ լավ ապագայի համար։
Տարիները անցան ակնթարթի նման։ Անցան տարիները, բայց հիշարժան պահերը մնացին։ Մնացին ու գրվեցին իմ կյանքի պատմության գրքի մեջ։
Ուսումնական տարվա հետ սկսվեցին նաև պարապմունքներս։ Մի տղա, ով սովոր էր ազատ կյանքին, օրվա մեծ մասը անցկացնում էր համացանցում, այժմ պետք է մոռանա ամեն ինչ։ Նպատակներ դնի լավ ապագայի համար ու հասնի դրան։ Այդ տղան հենց ես եմ։
Թվում էր, թե համացանցից կտրվելը դժվար կլիներ։ Բայց… Բայց դա միայն թվում էր։ Երբ ունես կամքի ուժ, նպատակասլացություն, հանուն քո նպատակի ամեն ինչի պատրաստ ես։
Արդեն պարապում եմ կենսաբանություն, քիմիա առարկաները։ Ընտրել եմ բժշկի պատասխանատու մասնագիտությունը, որովհետև ես ինքս այդպիսին եմ։ Ունեմ բժիշկ-վիրաբույժին ամենաանհրաժեշտ գործիքը՝ «նուրբ ձեռքերը», որոնցով կկարողանամ նյարդը նյարդին կպցնել, անոթը՝ անոթին։
Հա՜, մի բան էլ. ես արդեն վարժ տիրապետում եմ բժշկական ձեռագրին, և իմ գրած տեքստերը բացի ինձնից, ոչ ոք չի կարող կարդալ: