Երբ փոքր էի, երազում էի կախարդական փայտիկ ունենալ, որպեսզի առվակների ջուրը դարձնեի նարնջի հյութ, տերևները՝ գունավոր կոնֆետներ, քարերը՝ պաղպաղակներ, իսկ անձրևի փոխարեն քաղցր բամբակներ տեղային:

Երբ մի փոքր էլ մեծացա, կախարդական փայտիկ էի ուզում՝ մաթեմատիկայի դասին իմ փոխարեն ուրիշին նստեցնելու համար:

Հիմա, երբ արդեն դեպի կյանք ոտք դնելու ճանապարհին եմ, ինքս ինձ հարց եմ տալիս, թե արդյոք ի՞նչ կցանկանայի փոխել, եթե ունենայի նման հնարավորություն:

11 տարեկան էի, երբ իմացանք, որ տատիկիս ու պապիկիս ապրելու շատ քիչ ժամանակ է մնացել: Ես այդքան էլ գիտակից չէի այդ ժամանակ և չէի հասկանում պահի լրջությունը:

12 տարեկան էի, երբ 17 օրվա ընթացքում կյանքին հրաժեշտ տվեցին տատիկս ու պապիկս:

Ինձ համար դժվար էր, սարսափելի դժվար:

Մայրս կորցրել էր հորը, հայրս՝ մորը:

Մեր ընտանիքում իսկական ողբերգություն էր:

Արդեն հինգ տարի է անցել, մենք շարունակում ենք ապրել, ապրել առանց նրանց, ապրել ինչ-որ չափով կիսատ:

Գիտե՞ք, տատիկս ուսուցչուհի էր, այն էլ՝ մաթեմատիկայի:

Տատս ինձ համար կնոջ լավագույն իդեալն էր: Մեր տան խաղաղությունը:

Պապիկս օրինակ էր ինձ համար, օրինակ այս կյանքում արժանապատիվ ապրելու համար:

Կյանքիս լավագույն մարդիկ ինձ մենակ թողեցին, երբ ես դեռ չէի էլ հասցրել նրանց պատմել, թե ինչքան հպարտ էի իրենց թոռնուհին լինելու համար: Կախարդական փայտիկ եմ ուզում, ուզում եմ փոխել այս կյանքում մի բան. ուզում եմ նրանք, ովքեր երկնքում են, հետ վերադառնան: