Չորեքշաբթի էր: Ինչպես միշտ, ժամը երկուսն անց քսաներկու մտա տուն: Պապիկս էր նստած: Ասացի, թե ինչ եմ ստացել և միացրի հեռուստացույցը: Ալիքները շրջեցի, հետո պապիկիս ասացի, որ նայելու բան չկա: Պապիկս ասաց.
-Վայ, վայ, վայ… Մենք, երբ փոքր էինք, էնքան լավ և ուրախ էինք օրը անցկացնում: Ձմեռները ձնով էինք խաղում, սահնակ, դահուկ, ձնագնդի… Բա ամռանը ինչ լավ էր: Հիշում եմ, ինձ ու ընկերոջս միասին անցկացրած ամառները, ինչ լավ ժամանակ էր…
Մարզիչների մոտ չէինք լողալ սովորում, այլ ինքներս մեզ: Հիշում եմ, ընկերոջս հետ գնացինք գետում լողալու: Ես էլ լողալ չգիտեի: Ընկերս ասաց՝ հետ չնայես: Այդպես լողացի մինչև մյուս ափը՝ հարյուր մետր: Այդ դեպքից հետո էլ լողալը չեմ մոռանա:
Ըհը, իսկ հեռուստացույց չէին էլ նայում… Իսկ ես զբաղվելու բան չունեմ: