Ես տանն եմ

Բացում եմ պատուհանս, դուրս նայում՝ զգում եմ մի անծանոթ քամի, նայում եմ հեռու՝ պաղ արևին, զգում եմ, որ անգամ արևն է ուրիշ: Տեսնում եմ լեռներ ու ձյունապատ դաշտեր, բայց դրանք էլ իմը չեն։ Քամին չի բերում իր հետ մեր սարերի սառնորակ շունչը, ծաղիկների անուշ բույրը։ Լեռներում էլ չեմ գտնում Արագածը մեր: Անգամ մարդիկ են սառել, հոգիներն են սառել: Այս ամենը տեսնելով՝ հասկանում եմ, որ սա իմ հայրենիքը չէ, որտեղ ամեն ինչ իմ սրտին մոտ է, ու արդեն ինքնաբերաբար հոգիս թռչում է տուն։

Է՜հ, էլի կարոտեցի իմ հարազատ Ամասիան։ Այնտեղ օդն այնքան մաքուր է, ջրի մեկ ումպը բավարար է, որ հագենաս։
Երբ հեռախոսով մայրիկիս հետ էի խոսում, ասացի.
-Մա՛մ, ըմբես եմ կարոտցե ըդտեղի հողն ու ջուրը…
-Քիչ մնաց, գուկաս՝ կարոտդ կառնիս։

Երբ Մոսկվայից արդեն հասա Ամասիա, մեքենայից իջա ու պատահմամբ կանգնեցի ցեխաջրի մեջ։ Մայրս շրջվեց ու ծիծաղելով ասաց.
-Է, կարոտդ առա՞ր։
Դե մի քիչ թրջվել ու կեղտոտվել էի, բայց ուրախ էի՝ չէ՞ որ տանն էի։