Լուսանկարը՝ Կարինե Նահապետյանի

Դու, որ խայտառակ աստիճանի անկատար ես, այսօր տեր ես կանգնել իմ կատարյալ երազանքներին, որոնք իրականանալու են քո իրականությունից դուրս, բայց քեզ համար:

Դու, որի 3-րդ համարի ավտոբուսները ինձ հազիվ կարող են հասցնել միայն մեր տան կանգառ, պիտի հասկացած լինեիր, որ ես քեզանից «թռիչք» եմ ակնկալում:

Դու Հրազդանն ես և, ափսոս, բայց քեզանով ոչինչ ասված չի:
Իմ թափառումները քո փողոցներով միայն մի բան են վկայում. ես քո փրկությունն եմ որոնում:
Ես քո փրկությունը որոնեցի երաժշտական դպրոցում, չգտա նրան ջարդված պատերի արանքում: Ես այն գտա այն երեխայի ձեռքերի մեջ, ով մրսելով որևէ երաժշտական գործիք էր նվագում:
Ես քո փրկությունը որոնեցի մի շարք լքված գրադարաններում, բայց գտա այն մարդկանց աչքերում, ովքեր բացում էին խոնավացած գրքերը, և շունչ էին տալիս նրանց այնպես, ինչպես Աստված՝ մարդուն արարելուց հետո՝ փչելով նրա ռունգների մեջ:
Ես քո փրկությունը որոնեցի քո չեղած ասֆալտի մեջ, բայց միայն հեռացող մարդկանց ոտնահետքերը գտա:

Ու հասկացա, որ ես այն պիտի փնտրեմ եղածի մեջ:
Բայց դու ևս անելիք ունես. դու մեծությամբ չորրորդ քաղաքն ես, թույլ տուր՝ զգանք  մեծությունդ: