Լուսանկարը՝ Անուշ Հովհաննիսյանի
Այդ օրը Արմավիրը տխուր էր: Մանրամասն ներկայացնելու համար երևի սկսեմ ամենասկզբից:
Առավոտյան դպրոցում հայտարարվեց, որ դասերից հետո բոլորը պետք է գնան այգի, ինչ-որ հուշարձանի բացման արարողության համար: Ես որոշեցի վերցնել խցիկս և անպայման ներկա գտնվել արարողությանը: Դասերի ավարտից հետո դպրոցի կազմակերպչի հետ միասին գնացինք այգի: Այգին լուռ էր: Կարծես բնությունը նույնպես հասկանում էր արարողության ողջ նպատակը: Երբ ավելի առաջացանք, արդեն պարզ դարձավ ամեն ինչ:
Լուսանկարը՝ Անուշ Հովհաննիսյանի
Հուշարձանը կանգնեցված էր ի պատիվ Արցախի հերոս քառօրյա պատերազմի մասնակից Գոռ Կիրակոսյանի լուսավոր հիշատակի: Ամբոխը լուռ կանգնած էր մեկ մարդու պես , իսկ Գոռի մոր ներկայությունը փշաքաղեցնող էր: 20-ամյա Գոռը Արմավիրի մարզի Արևիկ գյուղի բնակիչ էր: Շատերը եկույթ ունեցան, կարծես բոլորը ուզում էին իրենց խոսքը ասելով մի փոքր մեղմացնել Գոռի մոր խոր վիշտը:
Գոռին և իր բոլոր ծառայակից ընկերներին, ովքեր ընկան քաջերի պես, մենք բոլորս երբեք բացակա չենք դնելու…