Ու երանի Հայոց պատմության դասագրքի թեմաները ոչնչով չավելանային: Նույնը մնային, ու վերջ: Ու երանի ես չճանաչեի Ռոբերտին, Քյարամին ու մեր մյուս տղերքին: Հա՛, թող ես չճանաչեի նրանց, չլսեի նրանց մասին, նրանց հերոսությունների մասին: Թող նրանք Հերոս չլինեին, ու մեր կողքին հոգեպես լինելու հետ մեկտեղ, ֆիզիկապես էլ լինեին: Ամեն ինչ կտայի, միայն թե պատմության դասագիրքս չբացեի ու Ռոբերտի կամ Քյարամի անունը կարդայի, ամեն ինչ կտայի…
Դասի վերջին տասը րոպեներն են, ու արդեն ուսուցչուհուս հերթն է դաս պատմելու: «Անկախ պետականության կայացման գործընթացը», մեղմ ձայնով ասում է ուսուցչուհիս ու սպասում, որ գրքերը փակենք, որպեսզի սկսի պատմել: Մենք, ինչպես միշտ, առանց դասի երկար ու կարճ լինելը ստուգելու, գրքերը չենք փակում: Բոլորը սկսում են թերթել գիրքը, ես էլ… Ռոբերտ Աբաջյան, դասարանի լռության մեջ լսվում է ձայնս: Չհասկացա էլ, թե ինչ կատարվեց հետս… Թերթեցի ու միանգամից Ռոբերտի անունն ընկավ աչքովս: Ամեն ինչ կտայի, միայն թե պատմության դասագրքի թեմաները չավելանային, ուղղակի նույնը մնային…
Ու երանի… Մյուս դասաժամն է: Համադասարանցիներս դաս են պատմում, Ռոբերտի ու Քյարամի մասին անցյալով են խոսում: Իսկ ես անընդհատ ուզում եմ ուղղել նրանց, ասել, որ ներկայով խոսեն: Ուզում եմ ուղղել ու ասել, որ նրանք ոչ թե մահացան, այլ՝ անմահացան: Նրանք մեզ հետ են, մեր ներկայում, ու մեզ հետ են լինելու, քանի դեռ հիշում ենք նրանց, մեզ հետ են մնալու միշտ…
Ու երանի պատմության դասագրքի թեմաները ոչնչով չավելանային, նույնը մնային, ու վերջ…