Հերման Հեսսե
Աղոթք
Թող հույսս ինձնի՛ց կորցնեմ, Աստվա՛ծ, և ոչ Քեզնից,
Թող ճաշակեմ մոլորյալի ողջ վիշտն ու ափսոսանքը,
Թող տառապանքի բոցերն իմ մեջ թրթռան,
Եվ կրեմ ամեն անարգանք։
Մի՛ օգնիր դիմանալ, մի՛ օգնիր կատարելագործվել,
Ընդհակառակը՝
երբ ամեն բան կոչնչացնեմ իմ մեջ,
ցույց տուր ինձ, որ Դո՛ւ էիր դա,
Որ Դու՛ ես ծնել բոցն ու տառապանքը,
քանզի թե անգամ կործանվել կամ մեռնել ուզեմ,
մեռնել միայն Քո մեջ կարող եմ։
Քեզ նու՞յնպես ծանոթ է սա
Քեզ նու՞յնպես ծանոթ է սա.
Երբեմն ցնծության ուղիղ մեջտեղում՝
Ուրախ դահլիճում տոնի ժամանակ,
Դու հանկարծ լռել, հեռանալ ես ուզում։
Հետո թախտին ես պառկում դու անքուն,
Հանց մեկը՝ բռնկված բութ ցավով սրտի,
Եթերանում է ծխի պես քրքիջ, խնդություն,
Ու լալիս ես դու, անդադար լալիս…
Մի՞թե ծանոթ է նաև քո սրտին։
Բհագավատ գիտա
Պառկել եմ դարձյալ ժամեժամ անքուն,
Անմեկին վիշտ է պատել իմ հոգուն։
Աշխարհում տեսա մրրկվող կրակ ու մահ,
Տառապող, մեռնող, փտող անմեղներ հազար։
-Տե՛ս,-հնչեց իմ մեջ ձայնն հիշողության
Ժամին այդ մռայլ մենության։
Եվ մերժեցի ես պատերազմն իմ սրտում,
ինչպես անմիտ ցավերի կույր Աստծուն։
Այն ինձ փոխանցեց խոսքը խաղաղության
Աստվածների հնագույն գրքից հնդկական.
«Պատերազմն ու խաղաղությունը հավասար են կշռում,
Քանզի հոգու կայսրությանը մահը չի դիպչում։
Խաղաղության նժարը բարձրանա, իջնի,
Աշխարհի վիշտը, մեկ է, չի պակսի։
Ուստի պայքարի՛ր, մի՛ պառկիր այդպես,
Աստծո կամքն է, որ ուժերդ լարես։
Թե անգամ պայքարդ հազար հաղթություն տանի,
Աշխարհի սրտին այն հետք չի թողնի»։
Ես մարդկանց գիտեմ…
Մանկությունն այնքան խորն է ապրում որոշ հոգիներում,
Որ նրանցում կախարդանքը լիովին չի փշրվում
Ապրում են կուրության մեջ՝ երազներով լցված,
Ու չեն յուրացնում ժամանակի լեզուն։
Վա՜յ նրանց, թե մի փորձանք սարսափեցնի
Ու հանկարծ վառ իրականությամբ արթնացնի,
Մանկան հավատից, երազից վտարված՝
կնայեն անպաշտպան զազրանքին կյանքի։
Ես գիտեմ մարդկանց՝ պատերազմից զարթնած,
որ դեռ իրենց կյանքը կես չարած,
տառապում են արդեն վախով ու դողով,
մոլորվում ամեն ցնորում անթափանց։
Թվում է, թե այս անհույսների մեջ
Մարդկությունն իր արնախում հողերն է փնտրում,
Իր դաժանությունն ու փախուստը հոգու՝
սարսռում, ամաչում գիտակից դառնալ։
Գերմաներենից թարգմանեց` Մարիամ Տոնոյանը