Երեք քույր ենք, բայց տարբեր «բոյերի»: Հա, հա, ես եմ, Էլենը ու Եվան: Լավ է, չեմ բողոքում, քրոջից լավ բան չկա, բայց կբողոքեմ, եթե մի քույր էլ լինի:
Արի, պատմեմ մի օրս, ու կհասկանաս երևի՝ ինչու: Չնայած գիտեմ, մայրիկս երբ կարդա այս հոդվածս, կրկին չի հավատա:
Ժամը 8:00: Արթնացա, լվացվեցի, արագ պատրաստվեցի:
8:20 – Եվուլ, զարթնի (Եվա, 5 տարեկան: Փոքրիկ քույրս է, հաճախում է մանկապարտեզ):
8:30 – Եվա, զարթնիր, ուշացանք…
8:45 – Եվա, արագացրու, ուշ ա, արթնացի, վայ…
Մի կերպ արթնացավ, հիմա պետք է համոզես, որ հագնվի:
Հիմա կասես՝ դու հագցրու:
Գիտես չե՞մ փորձել, չի ուզում, ու վերջ:
Շորերը փոխում է մի քանի անգամ:
-Միլենա, էս չի սազում իմ շորի հետ:
Տնից դուրս եմ գալիս, երբ արդեն զանգը տվել է, մի կերպ հասցնում եմ մանկապարտեզ: Ահավոր բարկացած վիճակում մինչև այն պահը, երբ նա բղավում է.
-Մին, պաչիկ չարեցի, Մին… (Մինենա-Միլենա՝ ես եմ):
Ու կապ չունի՝ ես ինչքան էի հեռացել, հետ եմ վազում՝ գրկելու նրան:
Դե, հիմա արի ու բացատրի ուսուցչուհուդ, թե ինչու ես ուշանում:
-Ընկեր Սարուխանյան, բարև ձեզ,- ու նստեցի միանգամից:
-Աղջիկ ջան, «կներես» չկա՞ր…
-Վայ… Կներեք…
Մի խոսքով, դպրոցից եկա տուն, հագստացա ու սկսկեցի մաքրել տունը, հետո՝ վազելով պարապմունքի:
Հետ եմ գալիս, արդեն ընտանիքս համալրված է: Հայրիկն ու մայրիկը վերադարձել են աշխատանքից, բոլորը տանն են, ու ես երջանիկ եմ, որ նման ընտանիքում եմ ծնվել:
Միգուցե ձեզ չեմ ասում, բայց շատ եմ սիրում ձեզ: