Եթե ձեզ ինչ-որ մեկն ասի, որ իր սիրտը լեռներում է, կամ բնությունն է իր տունը և նման այլ պաթետիկ ու սենտիմենտալ խոսքեր, չհավատաք։
Նշեմ, որ եթե դա ասի երևանցին, ապա հազար տոկոս սուտ է։
Սկսեմ նրանից, այսինքն՝ արդեն սկսել եմ։ Շարունակեմ նրանից, որ սովորելով տուրիզմի բաժնում՝ գնացի արշավի։ Հենց արշավից էլ իմ մեջ ամրապնդվեց ատելությունը դեպի մայր բնությունը։
Իհարկե, կենդանական աշխարհը, դրա էկզոտիկ ու վտանգավոր ներկայացուցիչները՝ մոծակները, կան նաև Երևանում, բայց ես դրսիններին պատրաստ չէի։
Սա դեռ հերիք չէ, լեռ բարձրանալը։ Կյանքի խորհուրդ ինձանից՝ երբ ցանկանում եք գնալ արշավի կամ լեռ բարձրանալ, ապա երբեք ձեր խմբում չներառեք պաթոսահայուհիներին։ Պաթոսահայուհիները ցանկացած քարի մոտ պետք է նկարվեն՝ առանց դեմքը երևալու։ Նրանց մազերը միշտ պետք է ուղղեցրած լինի, և նրանք միշտ, միշտ կբողոքեն անձրևից՝ անտեսելով այն փաստը, որ լեռան գագաթին են, ու եթե մի անգամ էլ փորձեն ուղղել իրենց մազերը՝ կընկնեն։
Պաթոսահայուհիներին չի կարելի վստահել։ Ես վստահ եմ, եթե ընկնեմ, ապա նրանք կնկարեն ինձ, այլ ոչ թե կբռնեն կամ կօգնեն։
Ինչևէ։
Անցնենք բավականին սենտիմենտալ և պոետիկ հայուհիներին, որոնց նույնպես չարժի ավելացնել ձեր արշավականների խմբում։ Նրանք պաթոսահայուհիների ենթաճյուղն են, ովքեր կնկարվեն խոտերի մեջ ու հետո էլ կբողոքեն, որ արշավի ժամանակ նրանց օձը կծեց, ու հազիվ փրկվեցին։
Ես չեմ հասկանում նաև այն քաղաքացիներին, ովքեր կյանքում երկու անգամ են եղել գյուղում, լեռներում կամ անտառում և արշավից ստացված երկու կադրի վրա էլ գրում են ինչ-որ անհասկանալի տող հայ գրականությունից։
Արշավի գնալիս մտածում ես, որ թույն նկարներ ես անելու, կամ էլ ընտիր նյութ ես գրելու, բայց արդյունքում ոչ մի բան էլ չես կարողանում անել, որովհետև ֆոտոապարատ տեսնելիս վերոնշյալ պաթոսահայուհիները մտածում են, որ իրենց ես ուզում անմահացնել, իսկ նյութդ մի երկու հատորանոց բողոքի գիրք է ստացվում։
Ինչևէ, պաթոսահայուհիները մեր ներկան են, եկեք պահպանենք նրանց։