Ասում են, թե երբ տանը լույս չկա, կամա թե ակամա սկսում ես ճանաչել կողքիդ եղածներին։
Կեսօրից տան լույսերը վթարի պատճառով անջատել էին, և ես սրտատրոփ սպասում էի, թե երբ պիտի միանան:
Հաջորդ օրը պատրաստվում ենք գնալ քաղաքից դուրս, և օդի ու ջրի նման պետք էին լույսերը։
-Մամ, շատ են ուշացնում, հեսա զանգելու եմ էլեկտրացանց:
-Միլեն, ասացին մեկ ժամվա մեջ կտան:
-Տեսնենք:
-Չէ, չտվեցին, սպասի` հեսա զանգելու եմ քաղաքապետին,- կատակեցի ես ու ինքնաբերաբար մտա Արմավիրի քաղաքապետ Դավիթ Խուդաթյանի ֆեյսբուքյան էջ։
Չէ, ոչ մի գրառում չկար, բայց աչքովս հեռախոսահամար ընկավ:
-Հեսա իրոք զանգելու եմ:
-Աշխատանքային ժամ չի, հիմա ո՞վ կպատասխանի քեզ:
Դեռ խոսքը չէր ավարտել, ես սեղմեցի զանգի կոճակն, ու պարզվեց, որ ինձ հետ խոսում է պարոն Խուդաթյանը:
Ճիշտն ասած, զարմացած էի շարունակում խոսակցությունս, բայց ինձ այնքան սիրալիր և համբերատար էր պատասխանում, որ այլևս չէր էլ հետաքրքրում, թե լույսերը երբ են միացնելու։
Անջատեցի ու սկսեցի մտածել պատահածի շուրջ։Հիշեցի մի դրվագ իմ մանկությունից, երբ պաշտոնյան կոպտեց ինձ և ընկերներիս, երբ միասին Ջանգյուլում էինք խաղում և երգում իր համար։
Եղածը մեծ բան չէ, սակայն տպավորություններս մեծ էին, ինչ լավ է, երբ քաղաքապետը առաջին հերթին քեզ նման քաղաքացի է։
Պարոն Խուդաթյանը շատ մեծ բարեկարգումներ է անցկացնում քաղաքում, և Արմավիրը իրոք շատ է փոխվել։ Մեր քաղաքում արդեն Yandex տաքսի կա, նոր այգում ծառեր են տնկում, նոր լուսացույցեր են տեղադրել, քաղաքում աղբամաններ են ավելացրել, և հաճախ ջրցան մեքենան մաքրում է փողոցները։
Ասածս ի՞նչ է, իմ բողոքավոր համերկրացի:
Վերջերս լսում եմ, որ գոհ չես փոփոխություններից, բայց եթե ես` 17 տարեկան պատանիս, ակնհայտ զգում եմ փոփոխությունները, վերաբերմունքը և սիրում եմ քաղաքապետիս, դու պարտավոր ես։
Արի միասին հիշենք մեր համառ պայքարը, ու շարունակենք ավելի ուժգին թափով պայքարել, մինչ կհասնենք իմ, քո, քաղաքապետի, վարչապետի, նախագահի երազած ՀԱՅԱՍՏԱՆԻՆ։