Իսկական արվեստի ուժն անչափելի է։ Այն ազնվացնում ու վեհացնում է մարդկային հոգին, հարստացնում նրբին գույներով։ Ինձ համար արվեստի ամենաբարձր ու վեհ ոլորտում է երաժշտությունը, իսկական երաժշտությունը, կարճ ասած՝ դասական երաժշտությունը։ Սիրում եմ ունկնդրել տարբեր կոմպոզիտորների գործերը ու խորասուզվել նրանց ստեղծած կախարդական հնչյունների օվկիանոսում ու ամեն անգամ հասկանում եմ, որ սա է իսկական անխարդախ արվեստը, որն օգնում է իմ հոգուն թռչել դեպի վերին ոլորտներ, դեգերելու գեղեցիկի անսահման աշխարհում։
Լսում եմ Վիվալդիի նրբագեղ գործերը, Մոցարտի՝ հոգին պարուրող կախարդական նոտաները, Բեթհովենի երկինք խոյացող բողոքը, Խաչատրյանի՝ մերթ ահագնացող, մերթ համարյա խլացող հանճարեղ տարուբերումները ու անընդհատ զարմանում մարդկային երևակայության ուժից։ Կարելի՞ է արդյոք լսել ու անտարբեր մնալ, լսել ու չսարսռալ…
Այս է, ըստ իս, արվեստի անիմանալի ուժը, սրանով է այն թև տալիս մեր հոգուն ու մտքին, նրբացնում մեր լսելիքն ու ճաշակը, օգնում զանազանել ազնիվ արվեստը կեղծից։
Հաճախ եմ ցավով նկատում, որ իմ սերնդակիցների համար դասական արվեստը, այդ թվում երաժշտությունը, անհասկանալի մի լեզու է, դատարկ հնչյուն, ծաղրանքի առարկա։ Ցավալի է, որ նմանները իրենց դատարկության չափ մեծախոս են ու ինքնագոհ, սեփական անճաշակությունը պարծանքի առարկա են դարձնում։ Հույս ունեմ, որ կգա մի ժամանակ, երբ երիտասարդները կսիրեն ու կհասկանան իսկական արվեստը, ու դասական համերգների տոմսերի համար հերթեր կգոյանան…