Այժմ, երբ հիշում եմ իմ ու ընկերներիս մանկության խաղերը, ժպիտները, որոնք դաջված են մտքերիս մեջ, ափսոսում եմ…
Ո’չ, ո’չ, սխալ հասկացաք, ես այն հնի համար չեմ ափսոսում, այլ այս նորի, գալիքի համար: Դուրս եմ գալիս տնից, քայլում եմ փողոցով, նայում հարազատ ու ծանոթ տներին, հերթով գիտեմ, որտեղ քանի երեխա կա, բայց դրսում ոչ ոք չկա, նույնիսկ չկա մեկը, որ նայեմ ու ժպտամ: Նայում եմ շուրջս, ի՞նչ են հիշելու այս մանուկները: Հա~, գուցե համակարգչային նոր խա՞ղը, չէ’, չէ’, գուցե վերջին թրենդին համապատասխան պլանշե՞տը, որ խլելու է իրենց առողջությունը: Իհարկե չեն հիշելու, հաստատ չեն հիշելու ոչ մի բան: Հանգիստ նստած ժամանակ անկախ իրենցից չեն ժպտալու, գիտե՞ք ինչու` ոչ մի բան չկա, որ կստիպի իրենց ժպտալ: Ու հա’, ինչպես նկարագրեցի շատերի մանկությունը, այդպես էլ անցնում է հիմա իմ պատանեկությունը: Գրում եմ այն մարդկանց համար, ովքեր ինձ նման դեռ ուզում են հետ բերել մեր հինը, մեր էն պարզը և ուրախը: Եթե ինչ-որ մեկը կարդաց, դուրս եկեք բակ, ես կարոտել եմ մեր պահմտոցին, դե, հե’տ եկեք…