Միշտ հպարտացել եմ, որ հայ եմ։ Հպարտացել եմ, որ ազգս ունի հազարամյակների պատմություն։ Հպարտացել եմ, որ թշնամիների հյուսած դավերը կարողացել ենք հաղթահարել, ժամանակ առ ժամանակ՝ շրջանցել։
Հայաստանն իր պատմության մեջ գրեթե չի ունեցել որևէ ժամանակաշրջան, երբ լինեին խաղաղ սահմաններ, չունենար կորստի վախ։ Հիմա ևս ապրում ենք ալեկոծված պետությունում, վախի մեջ։ Վախենում ենք ինքներս մեզ և յուրաքանչյուր հայի համար, վախենում ենք, որ մի օր այն հողի վրա, որը համարում ենք մերը, մեր պապականը և, որի վրա ամուր կանգնած ենք, կկանգնի թշնամին և իր ցնծությամբ կպղծի մեր հայրենին։ Վախենում ենք մեր զինվորների համար։ Եվ կապ չունի, որ նրանց 90 տոկոսից ավելիին անգամ չենք էլ ճանաչում։ Ամեն զինվորի կյանքի հետ մեզնից մի կտոր ճանապարհում ենք, ամեն զինվորի հեռանալով մեզնից մի մասնիկ ուղարկում ենք երկինք։ Ամեն զինվորի զոհվելուն պես ավելի ու ավելի ենք հասկանում մեր կյանքի գինն ու մեր պարտավորությունները։ Մեր զինվորների ուժն ու կամքը աշխարհում երևի էլ ոչ ոք չունի և չի էլ ունենա։
Պատերազմ է…
Դրսում, ներսում, մտքում, ամենուր պատերազմ է ու կռիվ։ Իսկ մեր հոգում դուք եք, տղե՛րք։ Մեր հույսն ու վստահությունը դուք եք, տղե՛րք։
Հիմա, առավել քան երբևէ, հպարտանում եմ իմ եղբայրներով, իմ զինվոր եղբայրներով, ովքեր իրենց մի խոսքով անգամ հավատ են ներշնչում։
Ուզում եմ երբեք չկորցնել հպարտությունս և շարունակել ապրել գլուխս բարձր այն պատճառով, որ հայի ոգի և հզոր ազգ ունեմ։