Ես  հիշում եմ. մեկ-մեկ ժպտում էինք,

Ու չէինք զգում դժոխքը մեզ կուլ տված,

Պատերազմը տաք վերք էր,

Նոր կոտրած ոտքի պես տաք էր,

Ցավը գալու էր հետո, բութ, առանց ընդհատման:

 

Տատս օրագրում պատմում էր.

«Վարդանը  պոստում էր,

Լվացք էի անում»,

Ո°վ  էր պատերազմի

Ժամանակ լվացք անում, այ կին,

Տուն մաքրում  հանձնելուց առաջ,

Ու  կեր տալիս հավերին:

 

Մենք  ապրեցինք պատերազմի ժամանակ ձեր պես,

Նախաճաշ սարքեցինք,

Մաքրեցինք պահարանի  փոշին,

Իմացանք ստիպված ապրելը որն է:

 

Ես կարծում էի 90-ականներին մութ ու ցուրտ,

Ցերեկը մութ ա եղել, ամռանը` ցուրտ,

Բոլորը տխուր մի անկյունում նստած են եղել  միշտ,

Մեր երեխաները չգիտեմ` ինչ կմտածեն մեր մասին,

Կհավատա՞ն մեր ժամանակներին:

 

Թումանյանը ասում էր. «Ապրե՜ք երեխեք, բայց մեզ պես չապրեք»:

Ես կարծում էի, դա մի իմիջիայլոց կենաց ա, «Ողջ եղեք»-ի պես:

Տատիս պես թոռներիս կասեմ.

«Մենակ կռիվ չլինի»,

Կհուսամ, որ չեն հասկանա:

 

Մեկ-մեկ մի երկու բառ ա հասնում կոկորդիս

Ու դուրս գալու տեղ չի գտնում,

Մեր շուրջն էլ  տխրություն տեղավորելու տեղ չկա,

Եկել եմ սարերին պատմեմ:

 

Պատերազմի մասին հնարավոր ա  լռել,

Աչքերը չթարթել, հետո  թուքը կուլ տալ,

Հնարավոր ա գրել ցաքուցրիվ,

էդպես էլ ոչինչ չասելով,

Հետո շարունակել լռել…