Այսօր առավոտյան գնացել էի պոլիկլինիկա, որպեսզի եղբորս ճամբար գնալու համար ինչ-որ թղթեր վերցնեմ: Էնտեղ շատ մարդիկ կային, հետևաբար պիտի սպասեի:
Կողքիս մի կին էր նստած իր երեխայի հետ: Բժշկուհին եկավ, մոտեցավ նրանց, մի ջերմաչափ տվեց ու ասաց, որ երեխան պիտի դնի ու չշարժի ձեռքը: Ու այդ պահին փոքրիկ աղջնակը սկսեց իր «համերգը»: Չգիտեմ էլ թե ինչու, նա սկսեց լաց լինել: Լաց էր լինում, լաց էր լինում, ես էլ ուզում էի ինչ որ կերպ հագստացնել նրան…
-Պուճուր ինչի՞ ես լացում, ցավո՞ւմ ա:
-Ըըը՜ըըհը՜, մամ, արի տուն գնանք, էլիի՜…
Բժշկուհին եկավ ու վերցրեց ջերմաչափը: Հետո նրանք, ինչքանով որ ես հասկացա, պիտի գնային պատվաստման, ու երեխան գիտեր, որ իրեն «սրսկելու են»:
Համերգը երկրորդ մաս էլ ուներ:
Նա չդադարեց լաց լինել: Մորը զանգեցին, ու նա սկսեց խոսել: Ես էլ նայում էի երեխային ու ժպտում էի.
-Հետաքրքիր է, երբ ես էլ բժիշկ դառնամ, ինձնի՞ց էլ են էսպես վախենալու…