Մեր գյուղում` Գուսանագյուղում, շատ թափառական շներ կան, որոնց մարդիկ բերել են պահել, ու երբ նրանք մեծացել են ու դարձել «անպետք», նրանց վռնդել են։
Այդպիսի մի շան մասին կուզեի պատմել, որի հետ ընկերություն արեցի միայն մեկ օր։ Պատմությունը սկսվեց այնտեղից, որ ես տուն էի վերադառնում դպրոցից ու տեսա, որ մեր աստիճանների վրա պառկած է մի շուն: Նրա սպիտակ մորթին հազիվ էր երևում, որովհետև ամբողջությամբ ծածկված էր ցեխով։ Ես մոտեցա, շոյեցի գլուխը ու արագ բարձրացա տուն։
Հաջորդ օրը, երբ դպրոց էի գնում, տեսա, որ այդ շունը գալիս է իմ հետևից։ Ամբողջ ճանապարհին ես իմ հայացքը չէի կտրում նրանից: Չգիտեմ, ուզում էի նրա հետ անցնել այդ ճանապարհը որը սովորականից ավելի երկար էր ինձ թվում, նաև՝ վախենում էի այդ անսովոր լռությունից։
Դասերն ավարտվեցին, տեսա, թե ինչպես է ինձ մոտենում իմ խորհրդավոր նոր ընկերը և ուրախ շարժում պոչը: Անկեղծ ասած, ես էլ էի ուրախ, որ տեսա նրան. Չէ որ արդեն ընկերացել էինք, և շունն ուրախ շարժելով պոչը ուղեկցեց ինձ տուն: Բայց դա վերջին անգամն էր, որ տեսա: Երեկոյան նա արդեն չկար։ Շանը սպանել էին միայն այն բանի համար, որ տրորել էր ինչ-որ մեկի բանջարանոցի մարգերը։
Ես կուզեի, որ ոչ մի շուն նման բախտի չարժանանա։ Ես մինչև հիմա հիշում եմ իմ ընկերոջը, որը մեկ օրով եկավ ու գնաց։