Դիլիջանի միջազգային դպրոցում էինք: Ճամբար էր կազմակերպվել, որի մասնակիցներից մեկն էլ ես էի: Առաջին անգամ, երբ մտանք դպրոց, ինձ շատ խորթ զգացի: Մեզ ասացին, որ նախաճաշի ժամն է, պիտի քոլեջի ուսանողների հետ նախաճաշենք իրենց կաֆետերիայում: Դե ես էլ՝ հրազդանցիս, կաֆետերիան պատկերացնում էի որպես բուլկու, պոնչիկի ու էդպիսի բաների «բուֆետ»: Սկզբից աչքի տակով նայեցի շուրջս, զննեցի, հասա կաֆետերիայի կենտրոնին ու թուքս կուլ տվեցի: Էդպիսի բան կյանքումս չէի տեսել: Ընկերներս սկսեցին իրենց նախաճաշը, իսկ ես սառած հավի պես տեղումս քարացել էի: Բանն այն էր, որ ես կաֆետերիայից օգտվել չգիտեի: Ու խեղճացած մնացի, գնացի սենյակս, լաց եղա մի քիչ: Ախր, չգիտեի, որ պիտի ինքս ինձ սպասարկեմ, ճաշատեսակները ինքս լցնեմ ափսեի մեջ:
Շուտով ընկերներս ինձ սովորեցրին օգտվել ամենից: Անցան օրեր, վերադարձա Հրազդան, մտա իմ դպրոց, աչքերս էլի լցվեցին: Մտածեցի իմ դպրոցի ու Դիլիջանի դպրոցի տարբերությունների մասին: Ինչո՞ւ ես այնտեղ պետք է տարբերվեի բոլորից նրանով, որ չեմ սովորում Երևանում, մի որևէ վճարովի դպրոցում: Ամեն օր վիճում եմ ինքս ինձ հետ, թե ինչու եմ ապրում մարզում և հետ մնում նորություններից: Ամենից շատ սա է ինձ հուզում, որ չունենք այդ տարրական, բայց արդեն «միջազգային» պայմանները:
Մտածում եմ դիմել մեր տնօրենին, քաղաքապետին, բայց ի՞նչ օգուտ: Մարդիկ ասում են, որ ճգնաժամի մեջ են, գնամ իրենցից ի՞նչ պահանջեմ:
Երբեմն պահանջում եմ ինձ տանել ուրիշ դպրոց, բայց մեկ էլ մտածում եմ՝ արդեն շատ բան եմ ուզում: Լռում եմ, ունեցածովս բավարարվում: