Սեպտեմբերի մեկին մնաց մեկ օր։ Պատկերացնո՞ւմ եք։
Հիշում եմ, մինչև 4-րդ դասարանը առավոտյան արթնանում էի ժամը յոթին, որ հասցնեի հագնվել։ Մայրիկը մի օր առաջ արդեն պատրաստում էր պայուսակս, սև կիսաշրջազգեստս, սպիտակ վերնաշապիկս ու սպիտակ «փոռիկներով» կիսագուլպաներս։ Հիշում եմ` ինչքան էի ուրախանում, որ կիսագուլպաներս «փոռիկներով» էին։ Հիշում եմ, թե ոնց էր մայրիկը մազերս բարձր «պոչիկներ» կապում ու մեծ սպիտակ ժապավեններ կապում` օրս ավելի տոնական դարձնելու համար։ Ինչ ժամանակներ էին, չէ՞։
Չնայած, ի՞նչ թաքցնեմ, մինչև հիմա էլ մայրիկն է ամեն անգամ կոկիկ պատրաստում շորերս։
Գիտեք, արդեն սովոր եմ, ամեն տարի նույն ճանապարհով, մի ժամանակ ընկերուհուս ձեռքը բռնած, իսկ հիմա` թևը մտած, դպրոց գնալուն։
Բայց այս տարի տարբերվող է։ Այս տարի ճանապարհս ուրիշ է։ Այս տարի չեմ գնալու ու տեսնելու էն հարազատ դեմքերը, որ տեսել եմ արդեն ինը տարի։ Դասարան չի մտնելու դասղեկս ու չի հարցնելու. «Էս տարի էլ ե՞ք որոշել անցածի նման անկապ գլորեք` գնա»։ Պատկերացնում եք, այս տարի նստելու եմ լրիվ օտար քոլեջի, օտար նստարաններին, օտար ինչ-որ մեկի կողքին։ Ու էս տարի դասարան ընկերներս չեն մտնելու։ Էս տարի չենք գնալու զուգահեռ դասարան, որ տեսնենք, թե ով ինչ տրամադրությամբ ա եկել։
Չգիտեմ։ Այս տարի շատ ոգևորված եմ, երևի դրա համար էլ ինձ համար շատ արագ անցավ ամառը։ Բայց մի բան շատ վատ է։ Երբ սովորում էինք դպրոցում, մեզ կոչում էին 9-րդ դասարանի աշակերտներ, իսկ այս սեպտեմբերին հավանաբար ներս կմտնի տնօրենը ու ինձ համար կհնչի անսովոր մի ձայն։
-Հարգելի երեխաներ, այս տարի դուք դարձաք մեր քոլեջի ուսանողներն ու ուսանողուհիները․․․․
Ես մոտավոր հենց այսպես եմ պատկերացնում։
Երբ քեզ դիմում են ուսանողուհի, արդեն ուզած-չուզած, քեզ մեծ ես զգում, ինչքան էլ հոգով փոքր ես։
Ես շատ մեծ ու հիանալի սպասելիքներ ունեմ, ու համոզված եմ, որ սպասելիքներս արդարանալու են։