Ու՜ֆ, սենց էլ բան կլինի, ոչ մի գործ չկա անելու։
Երևի հասկացաք, որ էլի պարապ եմ մնացել ու սկսել եմ մտածել։
Չէ, իրականում գործ շատ կա, ուղղակի հավես չկա։ Մի փոքր էլ մտածեցի՝ փորձեցի հիշել, թե նախկինում ինչպես էի տրամադրվում ու գործ անում, իսկ հիմա՝ ոչ:
Խնդիրը բոլորովին այն չէ, որ ես հոգնած եմ, այլ այն, որ երկար եմ պլանավորում ու մտածում ինչ-որ բան անելու մասին: Օրինակ, երբ մտածում եմ գնալ ֆուտբոլ խաղալու ու միանգամից գնում եմ, ինքնըստինքյան թիմն էլ է ձևավորվում, բայց, երբ մտածեմ՝ ում զանգեմ և հերթով բոլորին կանչեմ, արդյունքում ոգևորությունս կկորչի։ Կամ էլ գրելը. մտածելուց անմիջապես հետո սկսում եմ գրել, թե չէ էլի նյութ գրելու ճգնաժամ կսկսի։
Ոչինչ չանելու պատճառ կարող է լինել նաև այն, որ սկսում եմ մի քանի գործ միաժամանակ, և արդյունքում ոչ մեկն էլ չեմ կարողանում ավարտին հասցնել:
Արդարանալ միշտ կարելի է, բայց դրանից օգուտ կա՞: