Լուսանկարը` Մերի Անտոնյանի
Լուսանկարը` Մերի Անտոնյանի
Մորս կողմից ոչ հեռու արմատներով Վրաստանից ենք, Վրաստանի հայկական գյուղերից մեկից՝ Բրդաձորից, բայց մինչ օրս Վրաստանում ընդհանրապես չէի եղել ու այնտեղի մասին էլ լսել էի միայն մորս պատմություններից։
Լուսանկարը` Մերի Անտոնյանի
Չնայած դրան՝ միշտ էլ մի ինչ-֊որ, ինձ համար էլ անբացատրելի կերպով սիրել եմ երկիրը ու թեպետ երբեք էլ չեմ ուզեցել Հայաստանից դուրս ապրել, բայց Վրաստանը եղել է միակ բացառությունը․ երկրորդ հայրենիքի պես եմ պատկերացրել իրեն։
Լուսանկարը` Մերի Անտոնյանի
Առաջին անգամ Վրաստանում լինելով՝ տեսա Թբիլիսին, ու էդ սիրո անբացատրելիությունը մի քիչ ցրվեց․ էնտեղի ինչ֊-որ անկյուններում Հայաստան էլ կա, հայեր, հայկական մշակույթ, թաղամաս ու եկեղեցիներ կան, էդ պատճառով էլ Վրաստանն էնքան էլ օտար ու խորթ երկիր չի թվում։ Էդ պատճառով էլ Հայաստանի պակասը շատ չի զգացվում, որովհետև մարդիկ, մարդկանց կենցաղը, մինչև անգամ հուշանվերների ոճն ու գույները շատ մոտ են մերին։
Լուսանկարը` Մերի Անտոնյանի
Լուսանկարը` Մերի Անտոնյանի
Թբիլիսիում կամ Թիֆլիսում, իրար հետ խաչմերուկվում են հին՝ ծուռումուռ սալահատակով ու նոր՝ ուղիղ ասֆալտապատ փողոցները, կողք կողքի փողոցներում, որպես զուգահեռ իրականություններ, ձգվում են անցյալն ու ներկան, իրար հետ համերաշխ ապրում են վրացին, հայը, թուրքն ու նրանց մշակույթները։