3 անց 47։ Ժամը նայում եմ, նոր սկսում եմ գրել։ Երկար ու նեղ սենյակում 5 հատ երկու հարկանի մահճակալ կա, 3 հատ էլ կողապահարան (տումբոչկա)։ Էսքանն է մեր սենյակի կահավորումը։ Տասը հատ անկողին, չորսը՝ ազատ, մնացածին պառկած են կարճ սանրվածքով ու կանաչ շապիկներով 7 երիտասարդ։ Ես մաթեմից էնքան էլ լավ չեմ, բայց ամեն դեպքում, չեմ խառնում։ Ուղղակի մահճակալներից մեկին երկուսով են։ Մ-ն ու Ա-ն խորացած խաչբառ են լուծում։ Մ-ն գրում է, Ա-ն՝ հուշում։
-Կրկեսամարտիկ։ Էդի ո՞րն ա։
-Գլադիատոր, այ եզ։
-Արա դե հելի ռադ եղի։ Չի ըլում։ Արա, չէ, եղավ։ ԱՄՆ նախագահ, Ա-ով ա սկսում, մեկ, երկու, չորս, վեց տառ, հինգերորդն էլ՝ հ․․․
Մյուս մահճակալին Ռ-ն է քնած։ Ձեռքերը խաչել է կրծքին ու անշարժ նայում է առաստաղին, դե, փակ աչքերով։ Ռ-ն երկրորդ հարկում է պառկած, առաջինն էլ ազատ է։ Թե ասա, որ առաջին հարկ ազատ տեղ կա, ինչի՞ ես վերև բարձրացել։ Չնայած՝ գիտեմ։ Թղթաբանությամբ իր տեղերն են 2-րդ հարկում։ Շատ կարգապահ տղա է Ռ-ն։ Տարօրինակի մեկն է։
Ռ-ենց մահճակալից աջ՝ առաջին հարկում Հ-ն է փլվել։ Երեք րոպե առաջ հետս իր դիմաց աթոռին դրված հաստափոր էկոնոմիկայի մասին գիրքն էր քննարկում, ձեռքի հետ էլ համոզում էր, որ իր ուզած երգը դնեմ։ Իսկ հիմա նստած մահճակալին հետ է փլվել հետևի պատին, որին աջ կողմով կպած է մահճակալը։ Գրիչը՝ ձեռքին, բավականին ծիծաղելի դեմքով քնած է։ Իսկ ընդհանրապես, նա ֆիզիկա է սովորում։ Համ էլ բարմեն է քաղաքի ամենահայտնի տեղերից մեկում։ Ցերեկներն էլ «Սիթի»-ում ապրանք է դատարկում։ Հա, ու մեկ էլ փափուկ «Նոյ» է ծխում։ 19 տարեկան։ Դաժան տիպ է։
Վերևում Տ-ն է պառկած։ Էնպես էլ դիրք է գտել։ Ձախ ձեռքը գլխի տակ է դրել, գլուխը՝ մահճակալի եզրին, աջն էլ մահճակալից հատակի հետ հորիզոնական կախել միջանցքում էնպես, որ ձեռքը Ռ-ի մահճակալին է հասնում։ Գիտեք, գիշերը հերթափոխից գալիս քանի անգամ եմ մութ տեղը մահճակալիս ճամփին դեմքով խփել ձեռքին։ Շատ անգամներ։ Իսկ Տ-ն միշտ նույն դիրքով պառկած է։ Մեկ-մեկ քնած տեղը անհեթեթություններ է խոսում, արթնանում ու մեզ հետ ծիծաղում իր ասածների վրա։
Սենյակում 6-րդ մարդը պառկած է Տ-ի հենց գլխի մասի մոտի 2-րդ հարկում։ Գ-ն էլ է քնած՝ պինդ ու մեռած քնով։ Էսօր ինժեներականի էր գնացել, լավ տանջված կլինի։ Եթե արթուն լիներ, կիսաձայն մի հիմար բան կպատմեր, ու նրան ոչ ոք չէր լսի։ Եթե երկար խոսեր, մեկը կնետեր, թե․
-Այ տղա, հո դու խփնված չե՞ս, կամ նորմալ խոսա՝ բան հասկանանք, կամ էլ` սուս արա։
-Դեհ, ես ինքս ինձ եմ, բարձր ասեմ, որ ի՞նչ․․․
Ու կպտտվեր պատի կողմ, մի քանի րոպեից բռունցքով կխփեր պատին ու դուրս կգար ծխելու։ Սա էլ Գ-ն։
7-րդը Վ-ն է։ Այսինքն՝ ինչ Վ։ Ես եմ։ Սենյակի աջ անկյունում 2-րդ հարկի անկողնուս պառկած սա եմ գրում։ Ես էլ գրել եմ ուզում։ Բայց էլ չեմ կարողանում։ Ամեն օր գրում եմ։ Բայց էդ գրել չարժի հաշվել։ Ուզում եմ խոսել, պատմել, բայց չեմ կարողանում։ Ուզում եմ բոլոր տետրերս լցնել, բայց գրում-ջնջում եմ։ Առաջ ընդհանրապես ոչ սևագիր էի անում, ոչ ջնջում ինչ-որ բան։ Էդպես էլ որոշեցի չգրել։ Մեծ բան չեք կորցրել։ Բայց ձեռքս ինձնից անկախ գրպանս է մտնում՝ գրիչի հետևից։ Եվ․․․
Եվ այսպես՝ 4 անց 31։ Էսքանը կարողացա գրել։ Էս անգամ կտամ կարդաք։