Գրադարանս նոր գիրք ունի։ Այ էդպես, նախանձի ու գնա քեզ գիրք առ։ Անհամբեր տուն եմ գալիս, մի անգամ էլ Երևան-Սևան մայրուղու վրա կարդում արդեն 3-4 անգամ կարդացած գիրքն ու նոր հանգիստ խղճով դնում գրքերիս կողքին։ Չէ, դիմացն եմ դնում, որ լավ տեսնեմ մեծ տառերով գրված «Թիթեռը»… Մի անգամ, ամենաառաջին անգամը, երբ նյութ գրեցի 17-ի համար, վերնագրել էի «Գրականության այսօրը»։ Բայց չկարդաք դա. վատ-վատ բաներ եմ գրել ու վատ եմ գրել ու չեմ սիրում էդ նյութս։

Ասեմ՝ ինչի համար հիշեցի վերջինս. ուրեմն, մի տարի առաջ համոզված էի, որ նորօրյա գրականություն չունենք՝ չնայած կարդացածներիս թշվառ ու աղքատիկ ցանկին։ Ինձնից գոհ իբր թե քննադատում էի ժամանակակից գրականությունը, բայց արի ու տես, ինչքան ավելի ենք մեծանում, էնքան ավելի ենք հասկանում՝ քիչ բան գիտենք… Ավելի ենք սխալվում։ Ես, ամեն դեպքում, մի տարվա մեջ փոխեցի կարծիքս, կամ որ ավելի կոնկրետ ասեմ՝ մոտ մեկ ամիս առաջ։ Նոյեմբերի սկիզբն էր, երբ շատ պատահական մեր շատ սիրելի ՖԲ-ի իմ էջին եկավ Միքայել Նահապետյանի գրառումը, որտեղ փոքրիկ օգնություն էր պետք իր վիպակի համար։ Ես էլ, ոնց որ թե բարի էի տվյալ պահին, որոշեցի առաջարկել օգնությունս։ Էստեղ էլ չմանրանամ։ Արագ ասեմ, քանի ոգևորված եմ։

Ուրեմն էսպես. մեր Միքայել Նահապետյանը տպագրեց իր վիպակը ու ես էլ, իհարկե (հեհե), առաջիններից էի, ով ունեցավ գրքի իր օրինակը։ Մի ընտիր բան է մտածել Միքը. գրքի ամեն օրինակի վրա ձեռքով նկարված թիթեռ կա, ու ամեն մեկը մյուսից լրիվ տարբեր։ Գիրքը կարդալուց համ քո սեփական թիթեռն ես ունենում, համ` քո սեփական վիպակը։

Ես ո՛չ գրաքննադատ եմ, ո՛չ էլ, առավել ևս, գրականությունից շատ հասկացող մեկը, որ հիմա ձեզ ասեմ՝ ինչ կա գրքում, ինչն է լավ կամ` վատ։ Ինչ որ պետք էր՝ ասել եմ գրողին։ Միայն, թույլ տվեք էստեղ ասեմ՝ ինչ է ի’նձ տվել տվյալ գիրքը։ Ես շատ հասարակ ընթերցող եմ, ում ձեռքն ընկավ «Թիթեռը», ու հավատացեք՝ սա էն քչերից է, որ քաղցած ուտում ես, հետո արագ մարսում, հետո մտածում, որ շատ համեղ էր։ Ուրեմն գիրքը շատ համեղ էր, որովհետև համեմված էր իրականությամբ, բայց էդ իրականությունը գրողը շատ սիրուն էր մատուցել։ Առաջին անգամ գիշերվա 2-ին կարդացի, երկրորդը՝ ցերեկով, հետո` մի անգամ էլ։ Իսկ այ, էս վերջին անգամը՝ բոլորից, աշխարհից, մարդկանցից կտրված ու մենակ, ինքս իմ ու «Թիթեռի», ինքս իմ ու Միքայելի ստեղծած աշխարհի հետ։ Մենակ, որ կռիվ անեմ, նվնվամ, հուզվեմ, նեղանամ, բանակցեմ ու սուս-փուս փակեմ գիրքը, ասեմ՝ ուշ-ուշ են գալիս, բայց` ոչ ուշացած։

Հա, ու չմտածեք, թե գովք եմ անում։ Դե, չէ։ Շատ ավելի ընտիր վեպեր, պատմություններ կան, բայց սա էլ իր ժամանակում, իր միջավայրում էն լավերից է, որ քիչ են հանդիպում։

Հիմա ասածս ինչ է՝ Նոր տարին մոտ, շատ մոտ է, իրար գրքեր նվիրեք, ու ինչի չէ՝ Միքայել Նահապետյանի «Թիթեռը» վիպակը։ Կարդացեք՝ քննարկենք։