Մարդկությունը վախենում է գրեթե ամեն ինչից,  բայց ամենաշատը՝ ժամանակից։  Մենք սիրում ենք կրկնել՝ «կգա ժամանակը,  կանեմ»,  և մոռանում ենք,  որ ժամանակը չի գալիս,  այն միայն գնում է։

Լուսանկարը` Ժորա Պետրոսյանի

Անվերջ պտտվող այս անիվը իր հետ մշտական շարժման մեջ է պահում Տիեզերքը,  Երկիրը,  մեր կյանքը։ Եվ իր անդադար շարժման մեջ ժամանակը մեզ պարգևում է անմոռանալի պահեր,  որոնք չեն կրկնվում։ Ամեն օրը եզակի է իր գեղեցկությամբ։ Ոչ մի առավոտ չի կրկնվում,  ոչ մի մայրամուտ չի գերազանցում մյուսին՝ իր գույների մաքրությամբ։
Ահա,  կախարդական ժամանակն իր հերթական մայրամուտն է պատկերել իմ քաղաքի երկնքին։
Ես մարդկություն կոչված մեծ ընտանիքի մի մասնիկն եմ, ի նձ էլ ժամանակը տանում է իր հետ:

Անցնում են պահերը, րոպեները,  ժամերը։ Դրանք բոլորն էլ անկրկնելի գեղեցիկ են,  և կտավների պես զարդարում են կյանքի պատկերասրահը: