Պայծառ օր էր: Ես սովորականի պես հայրիկիս հետ գնում եմ անասունների հետևից՝ Հարսնաքար լեռան ստորոտը: Ես հայրիկիս ասացի.
-Պապ, խի՞ չես զենքը վերցնում հետդ: Մի բան ռաստ կգա, էլի:
Հայրս թե՝ ուզում ես բեր: Ես վերցրեցի զենքը և ճանապարհ ընկանք: Ճանապարհը երկար չէր՝ մոտ մեկից երկու ժամ: Գրեթե տեղ էինք հասել, և հանկարծ շունս՝ Լեսին, սկսեց հաչալ:
-Ի՞նչ ա եղել, ի՞նչ տեսար:
Հարցիցս անմիջապես հետո սկսեց վազել: Գնացի նրա հետևից, չալ (աղվես) էր տեսել: Թեև նրա միսն ուտելու չէր, սակայն գյուղի հավ գողացողներից մեկն էր: Իմ և նրա միջև հեռավորությունը 200-300 մետր էր: Ես նշան բռնեցի, շունչս պահեցի և առաջին անգամ կրակեցի կենդանու վրա: Գնդակը կպել էր նրա թոքերին: Մոտեցա և համոզվեցի, որ սատկած է: Ինչ ասեմ, համ վատ էի զգում, որ մի կրակոցով վերջ եմ տվել չալի կյանքին, բայց համ էլ ինքս ինձ մխիթարում էի, որ գյուղում էլ չեն անիծելու հավագողին ու վաշ-վիշ անելու կորցրած հավի համար: