Մենք՝ մարդիկս, թքած ունենք մեզ՝ մարդկանցս վրա… Շատ մի մտածիր, որ մեկի ներկայությամբ մի սխալ բան ասացիր, աստիճաններից ընկար մյուսի ոտքերի տակ, կամ երբ դասախոսը բան հարցրեց՝ դու չկարողացար պատասխանել ողջ լսարանի առաջ: Գիտե՞ս, ես նույնիսկ չեմ հիշում, թե այսօր ինչ էիր հագել, մինչդեռ դու տրամադրություն չունես, որովհետև շորերդ սրտովդ չեն:
Ինձ քո քննությունների պատասխաններն էլ չեն հետաքրքրում, ու էն մարդու դեմքն էլ չեմ հիշում, որ գումար չէր վերցրել ու ինձանից 100 դրամ խնդրեց տրանսպորտին տալու համար: Երբ պարում ենք, ես քեզ չեմ նայում, ուտելուց՝ նույնպես: Նկարում տգե՞ղ ես դուրս եկել, չէի էլ նկատել:
Մենք՝մարդիկս, ներողամիտ արարածներ ենք, երբ խոսքը մեզ չի վերաբերում, դրա համար էլ երբ ընկար ոտքերիս տակ, ես մտածեցի, թե արդյո՞ք ներքևից գեղեցիկ եմ նայվում: Երբ դասախոսին չկարողացար պատասխանել, մտածեցի հաջորդ հարցի պատասխանը գրքում փնտրեմ, որ կարողանամ պատասխանել: Ես քննության միայն իմ արդյունքներին եմ նայում, իսկ երբ փող խնդրեցին, ես մտածեցի, որ աշխարհի ամենաբարի մարդն եմ: Երբ պարում էինք, ես մտածում էի, որ դու ես ինձ նայում, իսկ երբ ուտում էինք, հասցնում էի կոնֆետի թղթերից երկուսը գրպանս մտցնել, որ «հետքերը վերացնեմ»: Հա, ի դեմ…
Նկարը հանգիստ թող, ես միայն ինձ եմ նայելու: