Մենք՝ մարդիկս, որ կոչված ենք լինելու բանական էակ, ինչքա՜ն կոշտ ու պնդաճակատ ենք։ Մենք ստեղծել ենք մի բառ՝ անտանելի, բայց երբեք չենք հասկացել, մեր մաշկի վրա չենք զգացել այդ բառն ամբողջությամբ, տառ առ տառ։ Մենք ասում ենք՝ գրողը տանի, այս ատամի ցավն անտանելի է, բայց հեզ ու հնազանդ տանում ենք, դիմանում, ապրում ենք էդ ցավը։ Ասում ենք՝ անտանելի է էս կարոտը, չեմ դիմանում, բայց ստում ենք, դիմանում ենք։ Մենք չենք մահանում կարոտից, մինչդեռ ես անտանելին որպես մահի հոմանիշ եմ հասկանում։
«Անտանելի է քեզնից հեռու ապրելը, ես չեմ կարող», – ասում էր ինչ-որ մեկը, որ որքան ժամանակ է՝ կորել է։ Չէ՛, չի մահացել, ապրում է։ Ուրեմն անտանելի չէ նաև ինչ-որ մեկի բացակայությունը։
Ի՞նչ կարիք կա ամեն ինչ այնքա՜ն բարդ նեկայացնելու, ամեն անգամ «անտանելի»-ն օգտագործելու։ Չէ՛, անտանելին մենք ենք, հա՛, հենց մենք՝ մարդիկս։ Մենք անտանելի ենք դառնում, ու մեզնից ազատվելը հեշտ է։ Ինչ-որ մեկը անտանելի է դառնում, ու մենք լքում ենք նրան։ Մենք ամեն ինչ տանում ենք, բացի մարդկանցից։ Տալիս ենք մեզ զզվեցնողի հետույքին ու դուրս շպրտում մեր կյանքից։ Իսկ միգուցե ատամի ցավը բուժելն ավելի դժվա՞ր է, քան իրար տանելի դարձնելն ու հասկանալը։
Ես կարոտում եմ այն սուրճը, որը թեև դառն էր, բայց խմում էինք միասին։ Այն կերակուրը, որն այդքան էլ իմ սիրելին չէր, բայց եփում էր տատս։ Այն նամակները, որ հասցեագրել էի քեզ, բայց չէի ուղարկել։ Ես կարոտում եմ, բայց չեմ մահանում։
Գրեցի կարոտի մասին, բայց մտքիս դա չէր։ Կարոտի մասին չեմ մտածում, բայց ենթագիտակցությունս կարոտ է գոռում։ Այդ զգացումը, որ հասցնում է աշխարհի ծայրը՝ մի ակնթարթ միայն, ու երբ ուզում եմ գրկել, դեռ չդիպած հետ է քաշում։
Մեր ամենամեծ թուլություններից է կարոտը, եթե ոչ ամենամեծը։
Ուզում ենք դառնալ ամենակարող, ձգտում ենք ամենաբարձր կետերին, բայց հասարակ մի գոյական մեզ ծնկի է բերում։
Մի օր ես կարտը կսպանեմ, ու հեռավորությունն էլ ինձ չի վախեցնի։