Մենք բոլորս էլ ունենք վախեր, որոնք, թվում է, թե անհնար է հաղթահարել:
Ես էլ շատ վախեր ունեմ, բայց վախի ամենամեծ ապրումներս լինում են շուն տեսնելիս: Չնայած այն փաստին, որ անչափ շատ եմ սիրում շներ, միևնույն է, ահավոր վախենում եմ: Դեռ դպրոցի ժամանակներից ամեն օր գրեթե ուշացած էի հասնում դասի ու պատճառաբանում, որ քնած էի մնացել, մինչդեռ իրականում դպրոց գնալու ճամփին շուն էի հանդիպել, վախից ճամփաս փոխել, բռնել դպրոց տանող ամենաերկար ճանապարհը:
Երբ ընկերներով էինք դասի գնում, ոչ մի շուն չկար, իսկ երբ մենակ էի, մեկը չէր, երկուսը չէին…
Ստիպված երբեմն էլ հետ էի քայլում ու սպասում, որ մի ծանոթ մարդ գա ու միասին անցնենք շան կողքով:
Մի օր պարապմունքից տուն գալիս մի «մեծ» շուն հարձակվեց վրաս, ու ես մինչև մեր տուն վազել եմ, չնայած նրան, որ շունն ընդամենը մի փոքր քայլել էր հետևիցս: Բոլորին մի քանի օր պատմում էի, որ մի մեծ, հսկա, վախենալու շուն է վրաս հարձակվել, ու ընկերներս մտածում էին, թե լավ եմ պրծել: Մի օր միասին էինք տուն գալիս, մեկ էլ, ըհըն, նույն «մեծ» շունը, ու ես ասում եմ.
-Էրեխե՛ք, էս ա էն մեծ, գամփռ շունը, որ հարձակվել էր վրաս:
Տեսնում եմ, որ ընկերներս բարձր ծիծաղում են:
-Երբվանի՞ց տուզիկը գամփռ դառավ, լավ էլի, Շուշան:
Բոլորն ինձ ասում էին.
-Հանգիստ անցի իրա մոտով, ու ինքը քեզ վրա հաստատ չի հարձակվի: Մի վախեցիր. ինքը զգում ա:
Հետո փորձում էի այդ ձևով նույնպես: Երբ շուն էի տեսնում, «անվախ» անցնում էի կողքով ու բարձր-բարձր ասում.
- Գիտես, չէ՞, էլ չեմ վախենում քեզնից, նայի՝ կողքովդ անցնում եմ: Հո չե՞ս կծի ինձ:
Պատկերացնում եմ, որ մարդկանց մոտ ամենաքիչր գժի տպավորություն եմ թողել:
Իսկ հիմա, երբ շուն եմ տեսնում, արագ զանգում եմ մայրիկիս ու ասում.
-Մա՞մ, մի քիչ խոսա էլի, մինչև…
-Էլի՞ շուն ես տեսել:
-Հա: Օբյեկտը հենց հիմա կողքովս քայլում ա ու ինձ ա նայում: Անունը չեմ տալիս, որ գլխի չընկնի՝ իրանից ենք խոսում:
Ու այսպես ամեն անգամ:
Ինչ ասեմ, երևի կգա մի օր, որ կազատվեմ այս տեսակ ծիծաղելի, բայց շատ մեծ թվացող վախից: Ու այս ամենն ուղղակի ժպիտով կհիշեմ: