Ես Վահեն եմ: Ինձ համար էլ է տարօրինակ, բայց արդեն 17 տարեկան: Արդեն երկու տարուց ավելի է, ես ծանոթ եմ «Մանանայի» աշխարհին: Ու երբեք ոչ մի կաթիլ չեմ փոշմանել, որ մի օր ինձ «ստիպողաբար» հանեցին դպրոցից և ուղարկեցին մասնակցելու «Մանանայի» դասընթացին՝ Եղեգնաձորում:
Ու այդ օրվանից «Մանանան» փոխեց իմ կյանքը: Չէ: Սրանք դատարկ խոսքեր չեն: Ես իմ ներկա կերպարի ու նախկինի մեջ շատ տարբերություն եմ տեսնում: Ես, կարելի է ասել, «Մանանայի» նոր սերնդի ներկայացուցիչ եմ: Ու ես ներկա եղա այնպիսի մեծ իրադարձության, ինչպիսին է 17.am-ի բացումը: Դա հայ պատանիների համար մեծ իրադարձություն էր:
Դե, մեկը կոնկրետ ինձ համար: Ես վերջապես գտա այն հարթակը, որտեղ կարող եմ ինձ զգալ ազատ: Այնտեղ մեր պատանի թղթակիցները, որոնք ապրում են Հայաստանի բոլոր մարզերում, հանրությանն են ներկայացնում հայ պատանիների (և ոչ միայն պատանիների) կյանքը ամենատարբեր տեսանկյուններից: Սկսած մարդկանց ներաշխարհից և վերջացրած հայկական գյուղերում հանդիպող խնդիրների ներկայացումից ու քննարկումից:
Ես մասնակցել եմ «Մանանայի» կողմից կազմակերպված մեդիաճամբարներին. մեկ անգամ որպես մասնակից, իսկ մյուս անգամ որպես կամավոր: Գիտեք, ես նույնիսկ չեմ կարող համեմատել մեդիաճամբարները: Ախր, մեկը մեկից լավն են, է: Այդ աշխատանքային մթնոլորտը ուղղակի անփոխարինելի է:
Եթե խոսեմ, թե ինչ փոխեց «Մանանան» անձնապես ինձ համար: Դե, նախ և առաջ, ես ձեռք բերեցի ընկերներ հանրապետության բոլոր ծայրերից: Շատ բան սովորեցի մեր ավագ ընկերներից: «Մանանան» ինձ տվեց գիտելիքներ ու փորձ, որոնք շատ թանկ են, ու կարելի է ասել, անփոխարինելի: Դրա համար սրտաչափ շնորհակալ եմ «Մանանայի» ամբողջ աշխատակազմից :
Վերջիվերջո, «Մանանան» ինձ օգնեց հասկանալ, որ ես կարող եմ գրել: Գրել ազատ: Ինչի մասին ուզեմ: Ինչն ինձ դուր է գալիս: Ոնց որ մարդիկ էլ դեմ չեն իմ մտքերին: Ու ես գտա ինքնահաստատման իմ ուղին՝ գրելը: