«Ամենաբազմակողմանի թղթակից»

17.am-ն իմ կյանքում հայտնվեց ճիշտ ժամանակին, կարծես դիտմամբ կամ ճակատագրով որոշված: Դա այն շրջանն էր, երբ նոր հետաքրքրություն էր առաջացել ինձ մոտ՝ լրագրության, լուսանկարչության և ֆիլմերի նկարահանման հանդեպ: Եվ այդ ժամանակ, օրերից մի օր բոլորովին պատահաբար համացանցում հանդիպեցի մի հայտարարության, որը շրջադարձային էր լինելու իմ կյանքում: Հայտարարությունը մոտավորապես էսպիսին էր. «14-24 տարեկա՞ն ես, անտարբեր չե՞ս , ուզո՞ւմ ես սովորել լրագրություն, լուսանկարչություն, ֆիլմերի նկարահանում և գործնականում կիրառել գիտելիքներդ: Ուրեմն դու ճիշտ տեղում ես…»: Եվ փաստորեն իրոք՝ ես ճիշտ տեղում էի և դա զգացի Վանաձորում կայացած դասընթացների առաջին իսկ պահերից: Հետո մասնակցեցի Դիլիջանում կայացած մեդիա ճամբարին, որտեղ ավելի խորացրեցի երկօրյա դասընթացում ստացած գիտելիքներս, գործնականում կիրառեցի դրանք, և վերջինս շարունակական դարձավ: Ես սկսեցի այլ աչքերով նայել ամեն ինչին: Կյանքի, մարդկանց բնության ու ամեն-ամեն ինչի հանդեպ հետաքրքրություններս կրկնապատվեցին ու հազարապատկվեցին:

Ես չեմ կարող ասել, թե ինչ են ինձ համար, և ինչ են տվել ինձ 17.am-ն ու «Մանանա» կենտրոնը. դա նման է ծնողին գնահատելու կամ շնորհակալություն հայտնելու՝ ինչ էլ ասես՝ քիչ է ու չի հերիքի, իսկ արած գործն անգնահատելի է:

Ես միայն կփորձեմ պատմել այն, ինչն իմ աչքերով տեսել ու մաշկի վրա զգացել եմ 17-ի հետ:
Գիտեք չէ՞, որ մարգարիտները ծովի խորքում են լինում: «Մանանա»-ն հենց այդ «մարգարիտներն» է գտնում, ովքեր հետո դառնում են 17-ցիներ, նրանք գալիքը կերտող լուսավոր պատանիներն են, ովքեր էլ իրենց հերթին են գտնում իրենց շրջապատի «մարգարիտներին» ու պատմում նրանց մասին՝ հոդվածի, լուսանկարի կամ վավերագրական ֆիլմի միջոցով: Իսկ այդ «մարգարիտները» շատ հաճախ ոչ թե պաշտոնյաներն են, շոու բիզնեսի ներկայացուցիչներ կամ այլ հայտնիներ, որոնք որ կողմ էլ շրջվեն՝ մի տեսախցիկի կադրում կհայտնվեն, այլ հասարակ մարդիկ, ովքեր ապրում են մեր կողքին, ունեն մեծ արժանիքներ, կյանքի փորձ, տաղանդ, արած մեծ գործեր, կամ ուղղակի հետաքրքիր կերպար, բայց հանրութան աչքից վրիպել են:
Եվ այդ գործունեության արդյունքում ակտիվություն է մտնում ոչ միայն թղթակցի կյանքում, այլ նաև իր շրջապատում, այնտեղ, ուր նա լինում է:
Բացատրեմ ավելի պատկերավոր: Թեև գիտության առաջընթացին, շատ վայրերում, հիմնականում գյուղերում, մտածելակերպը մի փոքր այլ է: Եթե օրինակ, մեկին տեսնում են տեսախցիկը ձեռքին գյուղով շրջելիս, դա տարօրինակ է թվում, և նրան «թարս աչքով» են նայում: Բայց, երբ այդ նույն վայրում հայտնվում և գործունեություն է սկսում 17-ցի, այդ ամենը քիչ-քիչ դառնում է սովորական, մարդիկ սկսում են վստահել նրան ու «նրա տեսախցիկին»: Քիչ է՝ չեն փախչում տեսախցիկից, դեռ ամեն անգամ ոգևորությամբ սպասում են, թե նկարածը ե՞րբ կհրապարակվի, ու կտեսնեն:

Կամ պատկերացնո՞ւմ եք, թե ինչ ոգևորություն է ապրում հասակն առած մարդը, ով կյանքի երկար տարիների ընթացքում ինչեր ասես, որ չի տեսել, հանկարծ իմանում է, որ ինչ որ մեկը կամ մարդիկ հետաքրքրված են իրենով, ուզում են իր հետ զրուցել, հարցազրույց վերցնել, կամ ֆիլմ նկարել: Պատկերացնո՞ւմ եք՝ ի՜նչ գնահատվածություն ու ներքին հպարտություն է ապրում նա:
Մոտենում ես մի մարդու, ով իր գրեթե ողջ կյանքում զբաղվել է հովվությամբ և իր հայրենի գյուղի սարերից այն կողմ ոչինչ չի տեսել և հիմա ծերությունն է վայելում, ու ասում.

-Ես լսել եմ, որ դուք շատ իմաստուն, գիտելիքներով ու հետաքրքիր պատմություններով լի մարդ եք, դրա համար ուզում եմ մի փոքր զրուցել:

Հանկարծ նույն պահին աչքերը փայլում են, դեմքին հայտնվում է ժպիտ, ու այդ մարդը նույն վայրկյանին իրոք իմաստնանում է, սկսում է ոգևորված խոսել, պատմել, բացատրել, և դա երկկողմանի հպարտություն է և քեզ, և նրա համար: Քեզ՝ որ այդ մարդու ոգևորությունը, երջանկությունը, անկեղծությունը ստացար որպես պարգև, նրան՝ որ գնահատված ու արժանի զգաց: Ես այս ամենն զգացել եմ, իսկ դո՞ւ…

Պետք է կարողանալ գնահատել այն, ինչ կա մեզ շրջապատող աշխարհում: Այ դա է սովորեցնում «Մանանա»-ն` գնահատել և չլինել անտարբեր: Իսկ դա դրականով է լցնում թե քո, թե շրջապատիդ կյանքը: Իսկ թղթակցի համար իր արածի մասին ամեն լավ խոսք մեծ պարգև ու վարձ է իր գործին: Ես օրինակ, երբեք չեմ մոռանա վերջերս մահկանացուն կնքած Մարիամ տատի խոսքերը, ում հետ հարցազրույց էի անցկացրել ամիսներ առաջ, ինչից հետո ասել էր. «Վայ, աբռի հա էդ տղեն. էգավ-գնած, գեղածոնծ ըսի, որ էգե ընձմե հարծազրույծ գվերծեին, ըսել եմ, որ դռնեն գողուտյուն է կենին… Ըդրաց հեդո էլ իմ դռնեն գողուտյուն չըն էնի (չեն անում)»: Հասկանո՞ւմ եք, թե ինչ արժի սա «էդ տղի»՝ այսինքն, ինձ համար: Այ սա ու մյուս նկարագրածս պահերն են ինձ ու հայ հասարակության մի մեծ մասին կամա և ակամա պարգևել 17.am-ն ու «Մանանա» կենտրոնը…

Իսկ 28.04.2017-ին կայացած առաջին մրցանակաբաշխությունը անմոռանալի օր դարձավ ինձ համար: Ես «Մանանաֆիլմս» կինոստուդիայի կողմից պարգևատրվեցի համակարգչով՝ «Ամենաբազմակողմանի թղթակից» անվանակարգում: Դա ինձ համար այնքան մեծ նշանակություն ունեցավ, որ հիմա անհնար կլինի բառերով նկարագրել: Դրա փոխարեն պարտավորվում եմ իմ հետագա գործունեությամբ հայտնել շնորհակալությունս, և արդարացնել իմ հանդեպ վստահությունը, հույսերն ու սպասումները: Եվ այս մրցանակը փորձելու եմ ծառայեցնել ոչ միայն իմ, այլ նաև հասարակության շահերին, այսինքն՝ հնարավորինս նպաստել 17.am-ի գործունեությանը: Կատարել ավելի բազմակողմանի ու բազմապիսի աշխատանքներ…