Ամեն անգամ դպրոց մտնելիս լսում էի այս արտահայտությունները.
-Աթոռս չկա:
-Սեղանիս վրա խզբզել են:
-Քեզ ո՞վ ա թողել նստարանս վերցնես:
-Հա, բայց էս իմ սեղանը չի…
Ու նման շատ արտահայտություններ: Երեխաներն ամեն օր վիճում էին սեղանի, աթոռի կամ նստարանի համար:
11 տարի է սովորում եմ Կալավանի միջնակարգ դպրոցում և ինչ հիշում եմ, նստում ենք անշուք ու հին նստարաններին ու սեղանների առաջ: Դրանք արդեն անմխիթար վիճակում էին և փոխելու կարիք կար:
Մի օր, երբ գնացի դպրոց, դասարան մտնելուն պես ի՞նչ տեսնեմ. նստարանս չկա: Դուրս եկա ու երեխաներին հարցուփորձ արեցի` արդյո՞ք տեսել են նստարանս: Ահա և գտա նստարանս վերցնողին, և վեճ առաջացավ, վեճի արդյունքում հայտնվեցի տնօրենի մոտ, և նա ասաց.
-Աղջիկ ջան, հանգստացիր, ոչ մի բան չկա, վերցրել է` հետ կվերադարձնի: Միևնույն է, մոտ օրերս նորն ենք ստանալու:
Լուրը լսելուն պես աշխարհով մեկ եղա ու դուրս թռա տնօրեն տիկին Զվարթ Քեշիշյանի աշխատասենյակից:
Բոլորս անհամբեր սպասում էինք: Ահա և մի օր դպրոցի տնօրենը մեզ հայտնեց.
-Երեխաներ, կիրակի օրը կբերեն դպրոցի համար անհրաժեշտ նստարանները, սեղանները, գրատախտակները և կախիչները, ցանկալի կլինի, որ բոլորդ լինեք դպրոցում:
Ահա և եկավ այդքան սպասված կիրակին: Բոլորս մի մարդու նման գտնվում էինք դպրոցում և ջանասիրաբար տեղավորում էինք նստարաններն ու սեղանները, մաքրում դրանք և հարմար տեղավորում ու միմյանց շնորհավորում:
Մենք անչափ շնորհակալ ենք Լաս Վեգասի հայ համայնքին՝ պարոն Andy Armenian-ին, ինչպես նաև Armenia School Foundation- ին` գույքի նվիրաբերության և առաքման համար: Մենք շնորհակալ ենք «Թայմ Լենդ» հիմնադրամի տնօրեն Ռոբերտ Ղուկասյանին` կազմակերպչական աշխատանքները կատարելու համար: