-Մամ, այ, մամ…
-Հա, բալես…
-Ո՞ւր ա պապան:
-Պապան, բալես, պապան… Պապան մի հատ հեռու տեղ ա գնացել…
-Գալու ա, չէ՞, մամ:
-Հա, ցավդ տանեմ, որ քեզ խելոք պահես` կգա…
-Մամ, բայց արդեն մի ամիս ա` ես խելոք եմ, ինչի՞ չի գալիս:
-Կգա, բալես, անպայման կգա…
Ինչքան սենց դեպքեր կան, ինչքան սենց երեխեք կան ու ինչքան սենց կոտրված ճակատագրեր: Պատերազմ… Էս ամեն ինչի գլխավոր մեղավորն ու ստեղծողը: Իսկ ովքե՞ր են ստեղծում պատերազմը: Իհարկե, մարդիկ… Այսինքն, ստացվում ա, որ մարդը ուզում ա հա պատերազմե՞լ: Կամ, սենց ասած, «ղեկավարնե՞րն» են ուզում պատերազմ: Թե՞ պատերազմը զուտ մարդաքանակի կրճատման ու տարածքի մեծացման համար ա: Ինչի՞ համար էլ ուզում ա ստեղծված լինի, ինքը ահավոր բան ա… Ոչ միայն մարդկային զոհերի առումով, այլ նաև զոհերի հարազատների հոգեկան վիճակի կտրուկ վատացմամբ ու ճակատագրերի անիմաստ շեղմամբ…
Էս քանի օրը ճշտեցի ու պարզեցի, որ երկրագնդի ամբողջ պատմության մեջ պատերազմները դադարել են ընդամենը, գումարային, 35-40 տարի… Մեղմ ասած, ահավոր ա… Ոնց որ անընդհատ մարդկությունը պատերազմի ծարավ լինի, անընդհատ էլ ավելի զոհեր ու էլ ավելի փշրված մանկություն, պատանեկություն… Նույնիսկ ծերություն…
Պատերազմի լավը մենակ վերջն ա, որովհետև չնայած փոքր, բայց հույս կա` նորը չսկսելու ու հինը պահելու: Կա հույս, որ էլ հայրդ, պապդ կամ, չգիտեմ, եղբայրդ էլ չեն գնա, կողքիդ կլինեն… Պատերազմները միշտ էլ լինելու են…
Ծանր ա…