Լուսանկարը՝ Միլենա Խաչիկյանի
Նորից բարև: Եթե տասնյոթցի ես, ուրեմն, հավանաբար, ճանաչում ես Ծյոմին: Ծյոմը մեր Արտյոմ Սաֆարյանն է, մեր լավագույն թղթակիցներից, մեր լավագույն չարենցավանցիներից, մեր ֆուտբոլային լավագույն մեկնաբաններից ու արդեն հինգ ամիս է` մեր լավագույն զինվորներից է:
«Մանանայի» կազմակերպած դասընթացների ժամանակ ենք ծանոթացել, ու արդեն տասը ամիս է, ինչ ճանաչում եմ Ծյոմին: Հավեսով եմ հիշում, թե չորս օր անընդմեջ ոնց էինք գնում նույն պատշգամբը (ընդմիջման ժամերին) ու զրուցում վեցով: Ես էի, Միլենը, Գայուշը, Արշակ-Շահբազյանը, Եվան ու Ծյոմը: Խոսում էինք ինչից որ պատահեր, հաճախ օրն էինք քննարկում, տպավորություններով կիսվում: Հետո Ծյոմի հետ Դիլիջանի մեդիա ճամբարում ենք եղել ու վերջին անգամ էնտեղ ու հենց էդ ժամանակ էի տեսել իրեն:
…Կամերայինի դիմաց սպասում էինք ներս մտնելուն, մեկ էլ հանկարծ տեսնեմ` մեկը` զինվորական համազգեստով, քայլում է: Ծյոմն էր…
Լուսանկարը՝ Միլենա Խաչիկյանի
Ներսում Ծյոմը փշաքաղեցրեց բոլորիս: Ասում էր, որ սահմանին կանգնած իր ընտանիքից ու ծնողներից զատ, մեզ էլ է հիշում: Դա շատ պարտավորեցնող էր, բայց և շատ հաճելի: Դահլիճում նստածներից յուրաքանչյուրը ինչ-որ հպարտությամբ էր նայում բեմում զինվորական համազգեստով խոսող այն տղային: Մենք` տասնյոթցիներս, էլ ավելի հպարտությամբ էինք լսում նրան, որովհետև ինքն էլ մեզնից մեկն է:
Ուզում եմ, որ Ծյոմը մի օր հայտնվի Anfield մարզադաշտում ու մի ֆուտբոլային հանդիպում մեկնաբանի էնտեղ: Չէ՞ որ սա հենց իր երազանքն է:
Մեր Արտյոմը հիմա ծառայում է Արցախում` Մարտունիում: Կարող ենք վստահ լինել, որ մեր խաղաղությունը հուսալի ձեռքերում է: Ուզում եմ, որ խաղաղ անցնի իր ծառայության երկու տարին, ու անփորձանք վերադառնա: Սա էլ երևի իմ երազանք է:
Լուսանկարը՝ Միլենա Խաչիկյանի
Հ.Գ. Ծյոմին ու մեր բոլոր զինվորներին բարի ծառայություն: Մենք ձեզ սիրով սպասում ենք: