Դեռ դպրոց չէի գնում, բայց մայրս ու հայրս արդեն որոշել էին, որ իրենց մեծ աղջիկը պետք է ընդունվի տնտեսագիտական համալսարան՝ ստանա տնտեսագետի որակավորում և… Եվ ես էլ, նրանք էլ չգիտեինք, թե ավարտելուց հետո ինչ պետք է լիներ:
Սկզբում ես էլ էի ոգևոված, թե ապագա տնտեսագետ եմ, լավ աշխատանք կունենամ, բայց էս սիրուն հեքիաթս մի քանի տարի տևեց ու վերջացավ ոնց որ սկսել էր: Հասկացա, որ էդ էդքան էլ տենց չի: Էդ տնտեսագետն ու լավ աշխատանքը ինձ համար չեն, ես չեմ կարողանա մի ամբողջ աշխատանքային օր ինչ-որ գրասենյակում կամ բանկում 8 ժամ նստել, աշխատել: Էդ աշխատանքը ինձ համար չի: Ես ազատ եմ, ես չեմ կարողանա իմ ազատությանը մի ամբողջ կյանք վանդակում պահել:
10-րդ դասարանում էի, փորձում էի մորս ու հորս համոզել, որ փոխեն որոշումը, որ իրենց աղջիկը դառնա լրագրող, բայց չէ, ինչի՞ մասին էր խոսքը: Ամեն ինչ ապարդյուն էր, էս փորձն էլ ուղղակի չստացվեց…
Հետո փորձում էի համոզել, որ գոնե թույլ տան դառնալ էքսկուրսավար, բայց` չէ:
Վերջում հայրս բարկացավ` ասելով.
-Կամ կգնաս ժող, կամ էլ մի հատ կովկիթի վեդրոյա` կառնենք, կմնաս գյուղում:
Ավելի վատ բան էդ պահին չկար, քան գյուղում մնալը:
Ավարտեցի դպրոցս: Ինչպես բոլորը, ես էլ գնացի ու լրացրեցի հայտը, ու էլի սրտովս չէր, չէի ուզում, բայց հայրս արդեն որոշել էր:
Եկան քննությունները՝ երեք քննություն, բոլորին էլ գնացի էն սրտով, որ բարձր ստանալուց հետո ստիպված կսովորեմ էդ համալսարանում: Էդ մտքով էլ գնացի ու էդքան էլ լավ չհանձնեցի քննություններս, բայց էլի ու էլի ուզածիս չհասա:
Հիմա ստիպված պիտի գնամ ու սովորեմ միայն ու միայն նրա համար, որ կատարեմ հորս ու մորս երազանքը:
Դասերն սկսել են, առայժմ չգիտեմ ինչպես կլինի, միգուցե և հարմարվե՞մ: