Լուսանկարը` Վահե Ստեփանյանի

Ես եմ: Ավելի ճիշտ, ես եմ 5 տարի առաջ: Նստած իմ գրասեղանի կողքին դաս եմ սովորում: Ի դեպ, տարիների ընթացքում ես իմ դաս սովորելու «ֆանտաստիկ» հատկությունը, չգիտես ինչու, կորցրեցի: Երևի այդ «ունակությունը» մնաց 7-րդ դասարանի դասագրքերից մեկի մեջ, և ես այնպես էլ այն հանձնեցի գրադարան: Ինչևէ: Նստած եմ գրքերի կույտի առաջ՝ գլուխ ջարդելով ինչ-որ խնդրի վրա:
Ճիշտն ասած, չեմ հիշում մեր հին հեռախոսի ձայնը: Բայց դա կարևոր չի: Այն ուղղակի «ծըլնգաց», «տուլուլուտ եղավ» կամ ուղղակի զնգաց: Ես համոզված լինելով, որ դա իմ ընկեր Մհերն է, բղավեցի քրոջս.
-Մի՛ գնա, մեկ ա ինձ են ուզելու:
Բայց քույրս արդեն վերցրեց: Մի 2 բառ խոսեց ու կանչեց.
-Վահե, արի՛, Մհերն ա:

Ու ես` «տեսա՞ր, որ ասում եմ, լսի» հայացքով նայեցի քրոջս ու վերցրի լսափողը:
-Մհեր:
-Հա, ցավ,- դե սա մեր ողջունելու ձևն էր:
-Ախպերական, մենակ չասես` մայրենիի համար ես զանգե:
-Մայրենիի համար եմ զանգե: Բանան: Երկրորդ հատորի մեջ նայի:
-Լավ կայնի` հեսա եկամ:
Հիմա կասեք` էս ինչ անիմաստ երկխոսություն էր: Ասեմ: Մեզ հանձնարարված էր բանանի մասին տեղեկություններ գրել, իսկ Մհերն ընդամենը հուշում էր, թե որ հատորում կլինի մեզ հարկավոր ինֆորմացիան: Ինչի՞ հատորում:  ՀՍՀ-ի ՝ Հայկական Սովետական Հանրագիտարանի: Հա: Էն մեծ կանաչ գրքերն էլի, որոնց մի հատը երկու կիլո ա:
Գնացի գրապահարանի կողմը: Ահա շարված են 13 հատորներն այն գրքի, որը ժամանակին շատերի «Վիկիպեդիան» էր:
Քաշեցի երկրորդ հատորը ու զգուշորեն կտրեցի գրապահարանից, որովհետև այդ ժամանակ գիրքն ինձ համար բավականին ծանր էր: Արագ թերթեցի այն ու գտա բանանի մասին ինֆորմացիան:
-Մհե՛ր, ստեղ ե՞ս:
-Հա, թելադրի:

Լուսանկարը` Վահե Ստեփանյանի

Հա. ես ինձ հարուստ էի զգում, որ ունեմ այդ 13 հատորանոց գանձը: Ու ավելի հարուստ էի զգում, երբ ինձ խնդրում էին օգտվել դրանից:
Ու ես հանձն առնելով ընկերոջս օգնելու պարտավորվածությունը, շաբաթը մի քանի անգամ հեռախոսով նրան էի թելադրում մեր տնային հանձնարարությունները:
-Լավ, բոլ ա, ապրես: Վաղը կտեսնվենք, հաջող:
-Հա, ցավ,- արդեն ես «հրաժեշտի խոսքեր» ասացի նրան:
Ուզեցի գիրքը դնել տեղը, բայց հիշեցի, որ ես էլ չեմ գրել:
Ու երկու կիլոյանոց գանձը քարշ տվեցի գրասեղանիս մոտ…