Կանգառը մարդաշատ չէ. երբեք էլ չի եղել, հատկապես՝ օրվա այս ժամին, երբ փողոցներում թափառում է միայն մարդագող հոգնությունը: Ներսումս քաղաքիս մեծ ու փոքր մեքենաների աղմուկին զուգահեռ դղրդում է նաև միտքս, որ անսովոր անհանգիստ է այսօր՝ չեղած ներկայություններից:
Արդեն ժամը 12-ն է: Մարդիկ ո՛չ իրենց պատշգամբներից են դուրս գալիս, ո՛չ իրենց բակերից, ոչ էլ՝ իրենք իրենցից. կողպված են իրենք իրենց մեջ: Միայն զուգահեռ փողոցով անցնում են մի քանի հոգի, ինչպես կյանքը մարդկային՝ ակնթարթի պես: Ես ու մոտակա ռեստորանի խոհարարը, որ երևում է մեծ պատուհանից այն կողմ, հետևում ենք մարդկանց այս համր ընթացքին:
Գրադարանի աշխատակցուհին այսօր ասաց, որ գրքի հանձնման ժամկետն անցել է, ասում է՝ միշտ ուշացնում եմ: Ես գլխով համաձայնության նշան եմ անում, կարմրավուն կազմով գիրքը դնում սեղանին ու քայլերս ուղղում դեպի դուռը: Կյանքում միշտ էլ ուշացումներն են խանգարում. քո դեպքում էլ նույնն էր:
Հիմա իմ հասցեն փոխվել է: Մենք թվացյալ «մոտիկություն ենք անում»: Ուղղակի տեղը, ուր հիմա դու ես, ու տունը, որտեղ ապրում եմ այժմ, մոտ են իրար. երևի…
Կապույտ տիրույթը լուռ անտեղյակությամբ հիշեցնում է ծննդյանդ մասին, պատկերացնո՞ւմ ես:
Ես դեռ հիշում եմ քո դալուկ դեմքը, որը ժամանակից շուտ ծերացավ՝ էդպես էլ ջահելություն չտեսած: Հագինս ընդամենը սև շոր էր, երբ հրաժեշը տվի քեզ: Կարծեցիր՝ ճոխությո՞ւն էր լինելդ այս նյութեղեն աշխարհում, որի ծագումն ու ծնունդը մինչև հիմա էլ վեճեր է ծնում:
Դու մեզ ապահովել ես քո չեղած ներկայությամբ, որից անվերջ տխրություն է ծորում, բայց դու չես մոռացվում, ինչպես հույսերս, որ կապել եմ այս քաղաքի հետ: Հիշողությանը պետք է հեռու պահել սարդոստայններից. նա մաքրություն է սիրում, նրան փնթի մարդիկ պետք չեն:
Գիտե՞ս՝ մարդիկ իրար միջև պատեր են շարում, երբ ամենաքիչը դրանց կարիքն ունեն…
Ամիրյան փողոցում հերթական առավոտն է. ավտոբուսը մոտենում է: Նստարանը դատարկ է այլևս. ես գալիս եմ: