Նորից մանկություն եմ ուզում: Ուզում եմ ժամանակը հետ տալ ու դեպի մանկություն ճախրել: Ասես մի մշուշի միջից կամաց-կամաց ուրվագծվող իմ գյուղն եմ կարոտել` Արմավիրի մարզի Շենիկ գյուղը, ուր թեև այսօր էլ ապրում եմ, բայց իմ մանկության գյուղն եմ կարոտել:
Կարոտել եմ: Կարոտել եմ փողոցիս աղմուկն ու աղաղակը: Մեր բակի «պահմտոցին», «այգեպանն» ու մնացած խաղերն եմ կարոտել:
Հիշում եմ իմ ու եղբորս կռիվները հարևանի երեխաների հետ: Թաքնվում էինք պարսպի տակ ու քարերով «ռմբակոծում» իրար: Այդ «ռումբերն» ու կռիվներն եմ կարոտել: Փողոցից ինձ տուն կանչող մորս ձայնն եմ կարոտել: Կարոտել եմ մեր ազատ ու երանելի օրերը՝ սարերում ու ձորերում: Գյուղիս հին օդն եմ կարոտել: Հացատներից դուրս եկող ծխի ու տատիս թխած կարմիր լավաշի հոտն եմ կարոտել:
Հորս եմ կարոտել: Մանկությունս նրա հետ գնաց…
Ուզում եմ հետ դառնալ, բռնել այդ օրերն ու բաց չթողնել: Իբրև ազատ թռչուն դրանց գիրկն ընկնել, ու նորից մի պահ մանուկ զգալ ինձ:
Բայց ահա նայում եմ այսօր գյուղիս, ու այն դատարկ է թվում: Էլ չկան այն անհոգ մանուկներն իրենց աղմուկով, հացատներից ծուխ չի բարձրանում, սարերս դատարկվել են կարծես:
Ու ոչի՛նչ, ոչի՛նչ այլևս առաջվանը չի: