Կարոտ բառի բացատրությունն էլ կա: Հաճախ գիտակցում ենք, որ շուտով կարոտելու ենք: Ես այսօր արդեն իմ կարոտի մասին եմ մտածում:
Գյո’ւղս, ուզում եմ այսօր զրույց անեմ քեզ հետ: Ա՜խ, գիտես, որ շուտով կավարտեմ դպրոցը ու կգնամ: Քեզ պետք է թողնեմ: Չեմ լսում գետակ, բարձր կարկաչիր, ձայնդ չեմ լսում: Անտառի բարդիները սոսափում են, ճյուղերը` օրորում: Դե’, խոսիր իմ գյուղ, թող կարոտս առնեմ ու նոր գնամ: Կարոտելու եմ ամեն րոպեն, երբ քայլում էի քո ճանապարհով, երազանքներիս մասին էի մտածում, ապագայի պլաններ կազմում: Այսօր այն պահն է, որ նստել եմ քո գետի ափին ու մտորում եմ: Դպրո՜ց, որքան հիշողություն` կապված քեզ հետ: Կհիշեմ բոլոր ընկերներիս, նրանց հետ կատարած սխրանքները և արկածները: Դպրոցը իմ տունն է, իմ հենասյունը և ապագայի հիմք դնողը: Կհիշեմ անգին ուսուցիչներիս: Կհիշեմ տնօրենի դասերը, միշտ ժպիտը դեմքներիս մտնում ենք դասարան:
Կհիշեմ բոլորի հետ անցկացրած թանկ պահերը, ընկեր Վարդանյանի դասերը:
Ընկեր Սանթրյանը միշտ լուրջ է մոտենում բոլոր հարցերին, դա երևի հաշվարկներից է: Բայց այդ լրջությունից էլ ջերմություն է արձակվում: Չեմ կարող մոռանալ իմ ռուսաց լեզվի թանկագին ուսուցչին: Նա յուրահատուկ մոտեցում ունի բոլոր հարցերում: Կարողանում է արեգակի օգնությամբ ժամը ասել: Սիրում եմ նրա հետ անցկացրած ամեն րոպեն: Հա մոռացա, դե իրեն էլ ավելի շատ եմ սիրում: Ես նրա հետ քննարկում եմ ինձ հուզող բոլոր հարցերը: Իմ ուսուցչուհին`ընկեր Ասատրյանը, դասավանդում է ֆիզիկա: Առաջին իսկ հնարավորության դեպքում ձեզ կծանոթացնեմ նրա հետ:
Դպրոց, որտեղ անցել են կյանքիս 11 յուրօրինակ տարիները: Գյուղս, սա հիշողություն չէ, այլ մի ողջ կյանք` ամփոփված քո գրկում: