11:30 էր, երբ անջատեցի համակարգիչս ու պառկեցի քնելու, բայց քունս չէր տանում: Մտածում էի, թե ինչի մասին կարելի է նյութ գրել ու չէի էլ պատկերացնում, որ նյութի միտքը մոտ մեկ ժամից ինքը իրեն կգա, բայց աչքերս փակվեցին ու քնեցի:
12:30 էր, երբ սենյակս լուսավորվեց կրակի բոցից ու լսեցի այրվող խոտի ձայնը, վեր թռա տեղիցս ու տեսա, որ մեր հարևան Պայծառ տատիկի խոտը, որ գտնվում էր գոմի տանիքում, ամբողջությամբ այրվում է: Միանգամից բարձր ձայնով կանչեցի մերոնց, որ նրանք էլ արթնանան: Բոլորս վախեցած էինք ու չգիտեինք` ինչ անել, ու ընդամենը հինգ րոպե հետո գյուղի մեծ մասը արդեն կրակի մոտ էր: Առաջին բանը, որ արեցի արթնանալուց հետո, փրկարարներին զանգելն ու տեղեկացնելն էր: Մինչև փրկարարների գալը գյուղացիները փորձեցին հանգցնել կրակը, որովհետև վտանգը մեծ էր, որ կանցնի նաև դեպի մեր տան կողմը: Բայց դա էլ բարդ գործ էր, քանի որ հարևաններից ոչ մեկի բակում ջուր չկար. ջուրը դույլերով, կաթսաներով, շշերով և ով ինչով կարող էր, բերում էր գյուղի աղբյուրից: Ահավոր պահ էր, երբ աչքիդ առաջ վառվում էր քո ամբողջ մի տարվա աշխատանքը, երբ բարձր ձայնով կանչում էր տատիկը. «Ա՜յ, անջատեք, անջատեք կրակը»: Բայց ամենավատը դա չէր: Կրակը տեսնելով, Պայծառ տատը արագ դուրս էր եկել տնից, այնտեղ թողնելով իր քրոջը՝ Սաթո տատին, ու վախենում էր նրա համար, իսկ կրակը անընդհատ տարածվում էր: Չէին կարող Սաթո տատին էլ դուրս հանել տնից, որովհետև վառված փայտերը ընկնում էի դրսից տուն տանող ճանապարհի վրա:
1:50, երբ վերջապես ժամանեցին հրշեջները, կրակը մարեցին, բայց արդեն ուշ էր. ամբողջ խոտը վառվել ու վերածվել էր մոխրի:
Թե ինչ էր զգում այդ ժամանակ Պայծառ տատը, անհնար է բացատրել, բայց որ ցավը մեծ էր, դա պարզ երևում էր իր ծածուկ, բայց միաժամանակ պարզ երևացող արցունքներից: