astghik gevorgyan

Կիսատ օրերը

Այդ օրը անսովոր լինելու չափ սովորական էր, նա տանն էր՝ իր տեղում՝ պատուհանի գոգին: Տպավորությունը այնպիսին էր, որ ինչ-որ մեկը հավերժ դաջել էր նրա անունը պատուհանի հնամաշ փայտին։ Ոչ մի անսովոր բան չկար, սովորականի պես նա նստած էր բարձին, տաք սենյակի ու ավելի ցուրտ փողոցի օդի համբույրից քրտնած պատուհանին նկարում էր ժպիտ և նայում աջ ու ձախ վազող մարդկանց ամբոխին։ Վերցնում էր տաք թեյը, որից գոլորշին պարելով փախչում էր, կում էր անում, տեղից ցատկում՝ ճիչ արձակելով, այրում էր քիմքը, հետո բարձր ծիծաղում, անգամ դա էր սովորական դարձել… Կծում էր կոնֆետը, ևս մեկ կում անում՝ անդադար փորձելով սառեցնել թեյը։ Հետո վերցնում էր գրիչը, բացում կափարիչը, ամրացնում գրչի վերևի մասում, բացում օրագիրը և սկսում գրել: Դա սովորական օրագիր չէր, ինչպիսին դպրոցներում է, դա իր կյանքի պատմությունն էր, որն ուներ գաղտնիքներ նաև դպրոցից։

Նա գերադասում էր պատմել թղթին։ Եվս մեկ կում էր անում արդեն գոլ թեյից, նայում դուրս՝ կարծես ցանկանալով հիշել ինչ-որ կարևոր դրվագ, կարևոր անուն այդ օրվանից, բայց ապարդյուն, բաց թողնելով այդ հատվածը՝ հետո հիշելու հույսով։ Փակեց կյանքի գիրքը, պառկեց։

Օրը փոխվեց… Նա էլի իր տեղում է, էլի նույն դիրքով, էլի նույն ճիչը, ծիծաղի ալիքը, էլի գրիչը, էլի կյանքի տետրը, էլի մտքերը։ Ավարտում էր, երբ նկատեց, որ երեկը բաց է մնացել, իսկ այդ դեպքում ինչպե՞ս կարող էր այսօրը լիարժեք լինել։ Թերթեց տետրը և տեսավ, որ գրեթե բոլոր էջերի տողերում կա այդ լայն բացատը.

«Շտկելու էս ինչքան բան ունեմ, էս ինչքան անավարտ օրեր ունեմ, տեսնես ժամանակս կհերիքի՞՝ ևս մեկ անգամ ապրելու բացթողումներս»։ Փակեց ու քնեց՝ ինքն իրեն խոստանալով, որ էլ կիսատ օր չի ունենա։