Արդեն ավարտել եմ դասերս։ Նստած թեյ եմ խմում և մտածում եմ ազգանվանս մասին։ Թե ինչպես է այն ծագել, ինչ նշանակություն ունի։ Սակայն այդպես էլ չեմ կարողանում գտնել ինձ հուզող հարցերի պատասխանները։
Երկար այսպես մտածելուց հետո հանկարծ հիշում եմ մի փոքրիկ, բայց զվարճալի պատմություն։
Մի քանի տարի առաջ էր։ Դպրոցում մայրենիի ժամին ուսուցչուհին պետք է բացատրեր Հակոբ Պարոնյանի մասին դասը։ Բոլոր դասընկերներս անհամբեր սպասում էին, թե ինչ պետք է ասի նա, երբ հանկարծ հարցրեց.
-Երեխանե՛ր, ո՞վ է Հակոբ Պարոնյանը։
Դասընկերներս շփոթված նայելով դեմքիս, միաձայն պատասխանեցին.
-Գայուշի պապա՜ն։
Շատ չզարմանաք։ Ես Գայանե Պարոնյանն եմ։ Իսկ հայրիկիս անունը Հակոբ է։