Երբ մասնագիտությանդ ամենափոքր դետալներին ծանոթանալիս ես հասկանում, որ երեք տարի շարունակ համալսարանը գրեթե ոչինչ չի տվել…
Ավելին, ուսանողի հանդեպ կառույցի անտարբերությունը հանգեցնում է նրան, որ ուսանողը հիասթափվի սեփական ընտրությունից։
Խոսքը դասախոսական կազմի կամ ուսումնական ծրագրի մասին չէ, չնայած՝ սա բոլորովին այլ ու ավելի ցավալի թեմա է ուսանողներիս համար, այլ առօրյա ու աննշան թվացող խնդիրների, որոնք միայն հերիք են, որ ուսանողն անգամ հոգնի մասնագիտական հետաքրքրություններից ու ինչքան էլ շահագրգռված լինի սեփական ընտրությամբ, միևնույնն է, այս գործոնները չեն կարող ազդեցություն չունենալ։
Մասնագիտություն սովորելու ընթացքը երիտասարդի համար ամենակարևորն է։ Ուսանողն ամբողջ ուժերը կենտրոնացնում է դասերի վրա, փորձում ամեն հնարավորը քաղել չորսը տարվա ընթացքում ու կառչել ցանկացած հնարավորությունից, իսկ համալսարանի համար ուսանողը, չեմ վախենա ասել՝ վերջին տեղում է։ Դեպքերից մի քանիսը համառոտ ներկայացնեմ։
1. Դասախոսը չգիտի քննության մասին, ներկա չէ, իսկ ուսանողները վաղուց համալսարանում են։
2. Քննության, կուրսային աշխատանքի պաշտպանության և այլնի մասին, որոնց պատրաստվելու համար ուսանողին պետք է հատկացվի ամենաքիչը մեկ շաբաթ, բայց ուսանողը տեղեկանում է նախորդ օրն ու ստանում մեկ օր, ինչը բավական չէ ուզածդ ձևով ներկայանալու համար։ Հաջորդիվ համալսարանի ընձեռնած հնարավորությունների մասին, եթե այդպիսիք կան։ Օրինակ, համալսարանում գործում է թերթ, որտեղ ուսանողներն ունեն իրավունք տպագրվելու, և ինչը խրախուսում են դասախոսները։ Իսկ երբ դու՝ լինելով լրագրություն բաժնի ուսանող, ցանկանում ես ստացածդ գիտելիքը կիրառելով խոսել բոլոր ուսանողներին հուզող խնդիրների մասին, հույս ունենալով, որ այն կտպագրվի և դասախոսներն ու անձնակազմը ևս կկարդան, հայտնվում ես հուսահատության հաջորդ կանգառում, քանի որ հոդվածդ չի պարունակում պրոֆեսորադասախոսական կազմի գովաբանություն, այն միանշանակ տեղ չի գտնում համալսարանի թերթում։ Հնարավորության հաջորդ դուռը բացվում է մասնագիտական պրակտիկաների ժամանակ, որի կազմակերպման կարգ ու կանոնը ևս զարմացրել է մեզ։ Բոլորս թողնում ենք առօրյա գործերը, աշխատանքից բացակայում, ժամանակը տրամադրում մեզ համար ամենակարևորին և մեզ նախապես ասված ժամին ներկայանում հեռուստատեսություն, որտեղ պետք է անցկացնենք պրակտիկայի առաջին օրը։ Անվտանգության աշխատակցից ենք միայն իմանում, որ մեր խմբին ուղեկցող ղեկավարը քովիդի պատճառով մեկուսացման մեջ է, մոտակա մեկ շաբաթը աշխատանքի գալ չի կարող։ Ի դեպ, այս տեղեկությունը ստանալուց րոպեներ առաջ համալսարանից հրահանգ էինք ստացել մեզ ուղեկցողին ևս մեկ ժամ սպասելու։ Մի՞թե չի կարելի կապ հաստատել հաստատության կամ անհատի հետ, ուսանողական խմբին հստակ ժամի, հստակ վայր ուղարկելուց առաջ։ Ու՞մ է ուղղված համալսարանի ուշադրությունը, կամ ինչո՞վ է պայմանավորված այս անտարբերությունը։ Պարզ է դառնում միայն, երբ բանը հասնում է վարձավճարներին։ Անտարբերությունը փոխվում է կատարյալ ուշադրության, օր առաջ պետք է կատարես համապատասխան վճարումը, հակառակ դեպքում չի թույլատրվի ներկայանալ քննության, բոլորի մոտ կհայտարարեն անուն-ազգանունդ և կհիշեցնեն վարձի վճարման մասին։
Ուսանողը համալսարանի համար պարզապես եկամուտի աղբյուր է, ոչինչ ավելի։ Ու այս համոզմանը եկած երիտասարդը ուսման երրորդ տարում է միայն վերապրում սեփական մասնագիտությանը սիրահարված լինելու զգացումը, երբ հեռուստատեսությունում առաջին անգամ հադիպում է այն իրականությանը, որն ընտրել է։