-Էրեխեք, էկեք գնանք այգի զբոսնելու:

-Էնտեղ ի՞նչ կա որ, անիմաստ ա գնալը:

Ամեն անգամ ընկերներիս այս խոսքերը լսելուց մտատանջությունների մեջ էի ընկնում: Ինչո՞ւ է մեր քաղաքի՝ Չարենցավանի միակ այգին դարձել «ոչինչ» բոլորի համար, ինչո՞ւ ոչ ոք չի ցանկանում զբոսնել կամ պարզապես ուրախ ժամանց անցացնել այնտեղ: Այդ «այգի» կոչվածը պարզապես տարածք է զբաղեցնում մեր փոքրիկ քաղաքում:

Այս մտքերով տարված ցանկացա գնալ ու տեսնել, թե ինչ է կատարվում մեր մոռացված այգում: Դեռ ներս չմտած՝ հենց առաջին տպավորությունս այնպիսին էր, որ այստեղ շատ վաղուց ոչ ոք չի եղել: Մոռացված մի տարածք, որտեղ բոլոր կարուսելները սպասում են մի շնչավոր էակի, մի փոքրիկ երեխայի, ով կգա ու իր դրական լիցքերով ու մանկական ծիծաղով կշարժի այս գունաթափված երկաթները:

Երբ ես փոքր էի, իմ ամենասիրելի կարուսելը «Արևիկն» էր: Ամեն անգամ «Արևիկը» նստելով այնպիսի հիասքանչ տպավորություն էի ստանում, որոնք մինչև օրս չեմ մոռանում: Իմ սիրած կարուսելը, որ միշտ ժպտում էր բոլոր երեխաներին իր պայծառ արևային շողերով, այսօր տխուր էր, կարծես կորցրել էր փայլն ու իրեն անպետք էր զգում:

Խորանալով այգու մեջ՝ ավելի ու ավելի եմ հուսալքվում: Կարուսելներն ու նստարանները իրենց սառնությունով կարծես շրջապատում են ինձ, ու փախչելու ցանկություն է առաջանում: Այգու կենտրոնում գտնվող շատրվանից ջրի փոխարեն տխրություն ու բացասական տրամադրություն է ցայտում: Այգու բեմահարթակի փոշու շերտը վաղուց չի ցրվել երեխաների ուրախ պարերից:

Ցանկություն առաջացավ փոխել մեր այգին, նոր կյանք ու շունչ հաղորդել նրան:

Ընկերներիս հետ կիսեցի մտքերս: Պարզվեց՝ նրանք նույնպես մտածում էին այդ մասին: Իսկ ի՞նչ անել, ինչի՞ց սկսել, չէ՞ որ մենք ընկերներով շատ չնչին բան կարող էինք փոխել:

Շուտով այս խոսակցությունը մոռացվեց: Անցավ մեկ տարի: Իմ սիրելի ուսուցիչներից մեկի առաջարկով հաճախեցինք մասնագիտական կողմնորոշման կենտրոն: Այնտեղ մեզ ներկայացնում էին, թե ինչպես պետք է մեր առջև դնենք խնդիր ու ամեն ինչ անենք՝ այդ խնդրի լուծմանը հասնելու համար: Պարզվեց՝ կենտրոնի ընկերներս մտահգված են եղել ու քաղաքապետարան են դիմել այգու հարցով, սակայն ոչինչ չի ստացվել: Որոշեցինք ուսուցչի հետ միասին վերականգնել այգին: Մշակել ենք այգու վերակենդանացման ծրագիրը, իսկ մեզ հետ համագործակցող երեխաների քանակը գնալով ավելանում է, և մենք համոզված ենք, որ մեկ ամսում կկարողանանք նոր կյանք հաղորդել մեր մոռացված այգուն: